Dominicus Gent
Viering van zondag 10 januari 2021
Werk-woord, doe-woord: verwonder je…
(Het woord dat ik jou geef is niet te zwaar, jij kunt het volbrengen… Deut. 30:11)
Welkom Licht,
Blijf bij ons in dit uur van samenzijn.
We kennen allemaal het lied van Ramses Shaffy,
met de bekende woorden
“zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”
In deze viering voegen we daar nog een werkwoord aan toe:
verwonder!
Vandaag beluisteren we Fien Claerhout. Zij brengt een getuigenis :
dat een houding van verwondering mogelijk is, dat zo’n houding te doen is.
En dat verwonderen ook niet te moeilijk is voor ons, niet te hoog gegrepen.
Het enige wat gevraagd wordt is : kunnen ‘loslaten’, afstand nemen
en openstaan voor het wonderlijke dat zich dan aan jou toont.
1
Getuigenis Fien Claerhout
2
“Niet zonder ons…”
Van harte dank Fien voor je getuigenis. Ik onthou dat de moeite nemen om los te laten, een onvermoede wereld laat zien, heel dichtbij, in de persoonlijke creaties van kinderen en kleinkinderen.
Het is fijn om te zien hoe je deze creaties ‘verstaat’: een verstaan alleen in de zin van intellectueel begrijpen, maar eerder ‘aanvoelen’. Heel veel verschillende variaties in creaties, worden mogelijk als we durven loslaten. En als we dat samen kunnen, ontstaat verbinding.
Wie verstaat op deze manier is niet meer alleen.
De dichteres Henriette Roland Holst schreef een gebald gedicht met de centrale zin Er is een ‘Woord’ dat eeuwiglijk zal duren en wie ’t verstaat die is niet meer alleen. Woord met hoofdletter. Over welk woord spreekt zij? Wat blijft duren? Gaat het over liefde, over vriendschap, over diepe, belangrijke ervaringen? Het ‘verstaan’ van die woorden vraagt openheid, verwondering. Wie deze weg van verwondering gaat, wie het woord leert verstaan, raakt verbonden met anderen, die kent gedeelde ontroeringen. Zo iemand is niet meer alleen.
Dat ene Woord wordt in het evangelie door Johannes toegepast op de persoon Jezus. “ In het begin was het woord, en het woord was bij God , en het woord was God. Het woord van liefde en vriendschap is lichaam geworden, een lichtgestalte, een inspiratie voor anderen.
Dat is ook voor ons mogelijk: leven in Jezus’ spoor. Dit woord doen. Zo leeft het woord van God onder ons en in ons. Zo schept dit woord mensen die elkaar verstaan en daardoor niet meer alleen zijn.
3
Lezing Deuteronomium 30, 11-20
De woorden die ik u vandaag geef, zijn niet te zwaar voor u en zij liggen niet buiten uw bereik.
Ze zijn niet in de hemel en ge hoeft niet te zeggen: `Wie zal naar de hemel opvaren om ze voor ons te halen en ze ons te laten horen, zodat wij ze kunnen volbrengen?’
Ze zijn niet overzee en ge hoeft niet te zeggen: `Wie zal de zee over varen om ze voor ons te halen en ze ons te laten horen, zodat wij ze kunnen volbrengen?’
Neen, het woord is dicht bij u, in uw mond en in uw hart. Gij kunt het volbrengen.
Ik houd u vandaag het leven en het geluk voor, maar ook de dood en het ongeluk.
Als gij luistert naar de geboden van Jahwe uw God, die ik u heden geef, als gij Jahwe uw God bemint, zijn wegen gaat en zijn geboden, voorschriften en bepalingen nakomt, dan zult gij leven en talrijk worden en zal Jahwe uw God u zegenen in het land dat ge in bezit gaat nemen.
Maar als uw hart afdwaalt, als ge niet luistert en u laat verleiden, zodat gij u voor andere goden neerbuigt en die vereert,
dan kondig ik u vandaag aan, dat gij zult omkomen en dat ge niet lang zult leven op de grond, die ge na de overtocht van de Jordaan in bezit gaat nemen.
Ik neem vandaag de hemel en de aarde tot getuigen.
Leven en dood houd ik u voor, zegen en vloek.
Kies dan het leven, dan zult gij met uw nakomelingen het leven bezitten, door Jahwe uw God te beminnen, naar Hem te luisteren en aan Hem gehecht te blijven.
Want daarvan hangt het af, of gij zult leven en of gij lang zult wonen op de grond, die Jahwe aan uw vaderen, aan Abraham, Isaak en Jakob onder ede heeft toegezegd.
4
Overweging bij Deuteronomium 30, 11-20
Is dit geen schitterend stuk uit het eerste testament? Het komt aan het einde van Deuteronomium, de zogenaamde afscheidsrede van Mozes net voor men het beloofde land zal intrekken. Mozes mag niet mee het beloofde land in. En dus wil hij zijn volk nog eens duidelijk maken wat belangrijk is. Hij legt de klemtoon op wat leven geeft, en wat niet. Wat ze hebben geleerd in die 40 jaar door de woestijn trekken, nl. dat God hun bevrijder is, en dat ze een toekomst hebben als ze leven zoals de Heer dat vraagt. (vertaald: als ze zijn wetten en geboden trouw blijven, hem liefhebben)
Hier horen we de dringende oproep van Mozes, die de mensen aanvuurt om te kiezen voor het leven. En, die zegt dat deze keuze binnen het bereik van iedereen ligt. In de Statenbijbel klinkt het “ Want dit woord is zeer nabij u, in uw mond, en in uw hart, om dat te doen.”
Als dat geen revolutionaire visie is, toen en zelfs nu in deze tijd: om te kiezen voor leven voor jezelf, voor je kinderen en kleinkinderen, voor je gemeenschap (en bij uitbreiding: voor alle mensen en de aarde) hoef je geen beroep te doen op wat anderen je voorhouden, je bent niet afhankelijk , gebonden door wat anderen je opleggen. Nee, als je eerlijk kijkt dan vind je wat je doen moet in je eigen hart . Wat een vertrouwen in de mens!
Dat houdt in dat het voor elk mens anders kan zijn. We zijn niet allemaal identiek, dus wat we kunnen doen om te leven, hangt af van wat we kunnen, van wat of wie we zijn. Elk kan zijn eigen bijdrage leveren aan een betere wereld. Individueel, maar ook telkens in verbondenheid met anderen, met het geheel, met wat je overstijgt, met God. En als je het even niet weet, als je twijfelt kan je steeds terecht bij de richtlijnen ten leven of de tien woorden die Mozes kreeg.
Dat al deze verhalen letterlijk te nemen zijn als historische feiten is duidelijk niet het geval. Wat wel belangrijk is, is wat die verhalen willen uitdrukken, wat mensen geleerd hebben, wat ze op het spoor gekomen zijn, en wat ze ons, vandaag nog als richtlijnen kunnen geven.
Vorige week vertelde Marie-Ann ons dat het Hebreeuwse woord voor “woord” dabar is: iets concreets, iets dat we te doen hebben. In het Hebreeuws is de naam van het boek Deuteronomium, waaruit dit stukje tekst komt ”debárím” (uitspreken als devarim – b verandert in v) “woorden”. Het is dus niet alleen iets dat je zegt, of dat je leest en dat verder niets met jou te maken heeft. In die betekenis is woord iets dat maar gerealiseerd wordt als je het doet.
Het is een oproep om die keuzes te maken die leven laten openbloeien, ook vandaag (en alle dagen van ons leven…). Zo kunnen we werken aan een wereld die goed is voor iedereen, een wereld aan de overkant van de Jordaan, om er te blijven wonen en te gedijen.
5
Tafeldienst
Eeuwige,
Wij danken u omdat Gij ons uitnodigt aan deze tafel
Hier komen Uw Woord en daad samen in eenvoudige gebaren.
Wij weten ons rond de tafel verbonden
met onze geliefde doden
en met allen die waar ook ter wereld uw woord verstaan en in praktijk brengen.
Wij zingen onze dank uit
Dat in de nacht het donker breekt op uw woord van licht
Dat gij wenkt, met een uitzicht voor ons
6
Psalm 104 bezingt de vreugde om de schepping.
In de bewerking van Guido Vanhercke komt verwondering om die Goddelijke creaties heel dichtbij
Psalm 104 – Guido Vanhercke
Scheppen is het hoogste,
mijn ziel drinkt er van,
nooit ophouden te bewegen,
te beginnen bij de bron.
Knoppen vouwen zich open,
de boom ziet dat het goed is.
Het brood rijst, en in de warmte
vlucht al de honger
De mens is als olie:
uit zijn zoeken
persen zich geur en kracht.
En lang blijft zijn glans.
Elke dag begint het gebaar
dat de wereld schiep:
loslaten, om nadien
te kunnen vinden.
*
Foto: G.Vanhercke
Blijf verbonden met de gemeenschap van Dominicus Gent:
via de nieuwsbrieven: https://www.dominicusgent.be/nieuwsbrief/
via Facebook ( https://www.facebook.com/Dominicus-Gent-324436994242688/)
Abonneer u nu op ons Youtube-kanaal ( https://www.youtube.com/channel/UCBCXMCRb0cNw8Dd3tMc9elQ)
Indien u meent dat voor een bepaald object het auteursrecht van de auteur of zijn/haar erfgenamen, of het recht op afbeelding geschonden werd, neem dan contact op met ons zodat de situatie kan worden rechtgezet.