Werk-woord, doe-woord: bewonder…!

 

Dominicus Gent

Viering van zondag 17 januari 2021

Werk-woord, doe-woord: bewonder…!

(naar het lied van Ramses Shaffy en
Deuteronomium. 30:
“het woord dat ik jou geef is niet te zwaar,
jij kunt het volbrengen”)

 

Van harte welkom, mensen thuis en zij die hier aanwezig zijn. Dat is dus het eerste wonder: de ingewikkelde techniek om deze viering te filmen, te registreren en te coördineren.

Bewonderen: het laatste woord in de laatste zin van het refrein van Ramses Shaffy’s lied dat we gedurende drie weken als leidraad hebben meegenomen.

Caroline laat ons kennis maken met hun gezin. Tom en de kinderen Lucas en Louise zijn vandaag meegekomen om hier te vieren, maar vooral om hun mama te steunen die zo lief en spontaan haar medewerking aan deze viering gaf en onmiddellijk voorstelde om heel het gezin erbij te betrekken. Dat is dan het tweede wonder op korte tijd dat een jong gezin haar geloof en engagement durft uit te spreken.

Geloven en de beleving ervan zijn voor het gezin heel belangrijk en zijn in alle aspecten van hun leven aanwezig. Als koppel zijn Caroline en Tom reeds lang op zoek naar zingeving en ze hebben die ook opgezocht in verschillende contexten. We mogen samen luisteren en verwonderd zijn over wat zij ons daarover te vertellen hebben.

Maar eerst steken we de Paaskaars aan opdat we onder het Licht van de Ene mogen samenkomen. Hij die voor ons en velen een bron van inspiratie en zingeving is.

 

Uit Jesaja   

“Zo spreekt de Heer.

Woestijn en steppe raken in bloei,
het dorre land draagt rijke vrucht,
met lelies getooid staan de velden te pronken.

Zo is God.

De blinden zullen zien,
de doven zullen horen,
de lammen springen op als een hert,
de stommen hebben het hoogste woord.

Spreek daarom allen die gelaten berusten moed in,
slappe handen, maak ze sterk,
knikkende knieën, geef ze spankracht.

Kom, vrees niet:
het kwaad raakt aan zijn eind,
de redding is nabij.

Zie, de vrouw wordt zwanger, krijgt een zoon;
zij zal Hem noemen:
Emmanuel – God met ons.”

(uit Peer Verhoeven – ‘Verderop’)

 

 

LIED

Het woord dat ik jou geef is niet te zwaar,
is niet te hoog,
jij kunt het volbrengen
(Deut.30:11)

 

 

Getuigenis Caroline

Toen Paule me contacteerde met de vraag of ik een getuigenis wou brengen over het doe-woord ‘bewonder’ naar het lied van Ramses Shaffy, kwamen er spontaan 2 zaken in me op: “oei, ik” en “ja, daar wil ik wel iets over vertellen”.

Laat mij eerst mezelf en mijn bubbel voorstellen: ik ben Caroline, mama van de 10-jarige Lucas en 8-jarige Louise, 12 jaar gelukkig getrouwd met Tom en gelovig. Ik ben opgegroeid met zondagse vieringen in de kerk, enkele jaarlijkse uitstappen met de gezinnen van de gezinsgroep van mijn ouders en de scouts. Ook Tom heeft een dergelijk jeugdparcours achter de rug en daarom hebben we beiden nooit getwijfeld of we wel wouden trouwen voor de kerk en of we onze kinderen gelovig willen opvoeden. Meer nog, we hebben sinds de geboorte van de kinderen in een gezinsgroep gezeten en hebben ons begin 2020 opnieuw met een aantal gezinnen verenigd, via Dominicus, meer bepaald Paule en Marie-Ann. Door corona en lockdowns is dit jammer genoeg wat stilgevallen, maar we pikken de draad zeker weer op.

Hoe doen we dat nu, gelovig opvoeden? Naast stilstaan met de kinderen over de kleine wonderen en het goede van elke dag en hier dankbaar over zijn, kan ik het misschien het best uitleggen aan de hand van een verhaal:

Een grootvader zei eens tegen zijn kleinzoon: ‘Er speelt zich een gevecht in mij af, een strijd tussen twee wolven. De ene is slecht, boos, hebzuchtig, jaloers, arrogant en laf. De andere is goed – hij is rustig, liefdevol, bescheiden, gul, eerlijk en betrouwbaar. Deze wolven vechten ook in jou en in ieder ander persoon.’

De jongen dacht even na en zei toen: ‘Welke wolf zal winnen?’

De oude man glimlachte.

‘De wolf die jij voedt.’

Elke dag, elk moment voeden we dus een wolf. Zo kan elk goed mens ook een slecht moment hebben en verdient eenieder begrip. Deze les vinden we erg belangrijk en staat dan ook centraal in ons gezin.

Ik hoor van andere ouders dat ook zij hiermee worstelen en ook zij waarden van begrip, verdraagzaamheid, bewondering voor elkaar anders zijn willen meegeven aan hun kinderen. Vele ouders zoeken naar een plek om zich geborgen en veilig te voelen, om te delen in vragen over opvoeding,… Jammer genoeg zoeken ze dit meestal niet in een geloofsgemeenschap, maar in hun familie, hechte vriendenkring, verenigingsleven, en/of online.

Daarnaast hebben we ook al als gezin diverse weekends doorgebracht in de abdij van Drongen en de priorij van Bethanië. Maar in 2020 hebben we Pasen jammer genoeg niet kunnen vieren met de zusters. En ook de advent- en kerstperiode werd anders.

We kiezen bewust om hier tijd voor te maken, zodat onze kinderen de rituelen en symboliek leren kennen en begrijpen. Zodat ook zij aan den lijve ervaren wat een gemeenschap is, kan doen voor hen en zij voor de gemeenschap. Zodat we samen ons geloof even op de voorgrond plaatsen om er terug actief connectie mee te maken en te laten groeien.

Daarin past Dominicus ook helemaal. Ook hier kunnen we dit doen.

Hierbij denk ik aan een quote van Henri Miller: iemands bestemming is nooit een plaats, maar eerder een nieuwe manier van kijken naar dingen en mensen.

Dominicus is zo’n nieuwe manier van kijken voor ons. Wij zijn dankbaar hiervoor en vol bewondering/verwondering. Al  vanaf ons eerste bezoek 2 jaar geleden voelen we ons welkom en merken we dit telkens opnieuw. Lucas en Louise worden betrokken bij vieringen en voelen zich op hun gemak hier. Hierdoor kunnen wij, ouders, ons ook op ons gemak voelen, voelen we ons veilig en geborgen om even stil te staan bij ons geloof en het leven, dat snel en soms hectisch voorbij raast.

Onze kinderen die hier rondlopen alsof ze thuis zijn, die nieuwsgierig zijn rond welk verhaal ze deze keer zullen knutselen,… Het zijn maar enkele beelden die dit illustreren. 

2020 was voor ons allen met momenten zwaar, maar niet dankzij jullie, neen, ondanks jullie. Want de creativiteit en professionaliteit die getoond werd en nog steeds wordt getoond is van zo’n hoog niveau dat wij alleen maar ons petje kunnen afdoen vol bewondering. Door de digitale vieringen en teksten op de website konden ook wij onze batterij opladen en voelden we ons, als bubbel, verbonden met jullie. Ook zorgde het ervoor dat we verder keken dan onze eigen 4 muren. Terwijl wij soms gek werden van elkaars aanwezigheid in de eerste lockdown, hunkerden anderen net naar andermans aanwezigheid. Het zette ons aan om op een andere manier naar elkaar te kijken en zorgde voor hernieuwd begrip. Hiervoor een oprechte dank en bewondering van ons.

 

De kinderen hebben om dit te tonen een medaille gemaakt: Louise met een hart, Lucas met thumbs up van ‘goe bezig’. Ze presenteren deze en plaatsen deze op de lezenaar.

 

1. Gezegend die de wereld schept,
de dag uit nacht tot leven wekt,
het licht der zon roept en de maan,
de sterren om op wacht te staan.

2. Gezegend die de aarde maakt,
de grenzen van de zee bewaakt,
ontluiken doet het jonge groen,
de kleurenpracht van elk seizoen.

3. Gezegend die een woonplaats maakt
voor wat beweegt en ademhaalt:
de dieren in het vrije veld,
de vogels in hun zingend spel.

4. Gezegend die de mensen roept
tot liefde, vruchtbaarheid en moed,
om voor elkander te bestaan
in eerbied voor zijn grote naam.

5. Gezegend zijt Gij om uw woord
dat ons tot vrede heeft bekoord,
tot leven dat van lijden weet
en liefde die geen einde heeft.

6. Gezegend zijt Gij om de Geest
die van de aanvang is geweest:
de adem die ons gaande houdt
en in het eind in U behoudt.

 

 

Over zegenen als doe-woord

We willen kort nog iets zeggen over dat doe-woord dat centraal staat vandaag: bewonder…

Bewonderen heeft iets moois, maar ook iets passiefs: je bewondert bij jezelf, vanop afstand, je koestert wat je bewondert maar veel lijk je er niet mee te kunnen doen. Ik bewonder bvb het verlangen van een jong gezin om in de bedding van een oude religieuze traditie te gaan staan; ik bewonder dat ze hun kinderen gevoel voor symboliek en mysterie meegeven, voor woorden en gebaren, voor dromen en uitzichten groter dan het kleine alledaagse.

Maar voor de bijbelse geschriften is bewonderen iets actiefs, iets wat je doet. De bijbel spreekt niet van bewonderen, maar van loven en prijzen, en vooral ook van zegenen. Dat actieve gebaar van loven en zegenen loopt door alle boeken, van Genesis tot de profeten tot Jezus van Nazaret.

Zegenen is een vast gebed op een bepaald moment, zelfs voor een nieuwe dag is er een zegening. Zegenen is een gebaar, handen die iemand aanraken; zoals Jezus doet met de zieken die hij ontmoet, met de spontane kinderen die hij ontmoet. Met zegenen begint elke inkeer, elk gebed: het besef dat je mag leven in vertrouwen, in dankbaarheid. Je bent dan een boom aan het water, zegt de psalm, met diepe voedzame wortels en groen en rijke vruchten.  Zegenen is de verwondering uitzingen voor een wereld die zo prachtig geschapen is, dat je woorden tekortkomt. Daarom, zegt psalm 34: proef, en geniet de Goedheid van de heer. Proef het… In een andere vertaling staat: zie het, en ervaar het. Maar proeven is mooier, vind ik. Proeven is leren kennen en appreciëren, beetje per beetje.

Het bijbelse bewonderen in loven en zegenen is een uitnodiging om iets te doen met dat diepe vertrouwen waarin we uitgenodigd worden te leven. Het is het soort scheppingsgeloof waar de bijbel van doordrongen is: uit een grote Hand is het leven gegeven, rijk aan overvloed, met de vraag om die overvloed verder te delen. Als ik zeg schepping, dan bedoel ik natuurlijk niet dat een bovennatuurlijke macht alles in elkaar heeft geknutseld. Ik bedoel, en dat te beseffen is blijvende verwondering, dat een groot gebaar de wereld draagt: een gebaar van schoonheid, van gulheid, van goedheid, van uiterste aandacht, ook voor het kleine…

Het is dat groot gebaar dat wetenschappers fascineert, los van hun wetenschappelijke technieken: dat de wereld zo prachtig in elkaar steekt… Kennis is niet alleen feiten, kennis is ook het besef dat je mag delen in een wonder… Ouders en leerkrachten geven hun verwonderde passie door, en het is, meer nog dan de kennis, de passie die de weg bepaalt. Dat zagen we vorige week, in het getuigenis van Fien. 

Dat besef van gezegende mens te zijn moet zo diep in ons zakken, dat we zelfs in moeilijke momenten het eerst daaraan denken. In de psalmen is er geen onderscheid tussen klagen en zegenen, die twee lopen door elkaar. Hoe zou je niet mogen klagen, als je weet dat er ook zegen kan zijn. Hoe zou je, zoals Tine hier getuigde een paar weken geleden, niet mogen vechten voor gezondheid van de wijk, als je weet wat mentale en fysieke gezondheid met mensen kan doen, hoe ze ervan kunnen stralen. Ik heb er vroeger nooit bij stilgestaan, maar zelfs op het kruis begint Jezus met een zegening als hij zegt: mijn God, mijn God… Wat ligt er niet allemaal in dat woordje ‘mijn’: al die keren dat hij de Ene geprezen heeft, dat hij gezien en ervaren heeft wat goedheid met mensen doet, dat hij die verbondenheid heeft gevoeld met het diepste vertrouwen dat hij zijn Vader noemde. Mijn God, mijn God: hoe komt het dat ik me nu zo alleen voel… Gij redder in de nacht, Gij die uw gelaat naar mensen toewendt en hen vrede geeft, Gij die herder zijt, Gij die mij kent van in de moederschoot, nog voor ik bestond, Gij die gezegd hebt dat ge er zult zijn, dat ge me nooit zult verlaten…

Loven, prijzen, zegenen is niet zomaar hallelujah. Het is een ervaring van bevrijding. En dat zet aan tot zingen. En dat zet aan tot delen: kom erbij, we delen samen deze grote zegen, en we zegenen terug. Dat is de zin van samen liturgie vieren. Boeken lezen, nadenken kunnen we thuis. Maar het wordt een ervaring die iets met je doet, als we samenkomen. Dan kunnen we elkaar tegelijk ook wakker houden voor het besef dat het niet louter en alleen om hallelujah gaat. Het gaat om het waarom van dat hallelujah, om het licht en het donker tegelijk, om de bevrijding en de rechtmatige verwachting van die bevrijding. Herhalen dat er bevrijding is geweest, is hopen op meer bevrijding. Samen zingen over bevrijding is kracht verzamelen om bevrijding te doen…  

 

 

Tafelgebed

Aan tafel gaan is een moment van samen zitten, samen ervaringen van de dag uitwisselen, gezelligheid, ontmoeting. In een familie is dit een moment om het samenleven te vieren. In gemeenschap aan deze tafel aanwezig zijn, ondanks zoom, is een voorrecht omdat we deel kunnen nemen aan het breken van brood en het drinken van wijn als teken van verbondenheid met iedereen van jullie, de wereld en Christus.

Maar eerst steken we de kaarsjes aan in de grote schaal, voor mensen die we moeten missen omdat ze overleden zijn en die op één of andere manier deel uitmaakten van onze gemeenschap.

Het solidariteitskaarsje wordt aangestoken om de verbondenheid te tonen met alle mensen die er vandaag om één of ander reden niet kunnen bij zijn en die in gemeenschap willen samenkomen rond een tafel om waar ook ter wereld brood en wijn te delen.

Laten wij aan tafel gaan.

 

God, gezegend zijt Gij

Om Jezus van Nazareth,

Die ten einde toe uw weg gegaan is:

Die in de nacht van overlevering

Toen hij al wist

Dat hij lijden moest en sterven zou

Het brood gebroken heeft en uitgedeeld:

Neemt en eet, heeft hij gezegd,

Dit is voor u mijn lichaam.

Ook de beker heeft hij ons gereikt:

Kan jij de beter drinken

Die ik drinken moet,

Heeft hij gezegd;

Drinkt dan, tot mijn gedachtenis,

Deze beker van een nieuw verbond

Met alle mensen;

Dat wij elkaar behouden en doen leven.

 

 

Onze Vader,
Die in de hemel zijt
Geheiligd zij uw naam
Uw rijk kome
Uw wil geschiede
Op aarde zoals in de hemel
Geef ons heden ons dagelijks brood
En vergeef ons onze schulden
Zoals ook U onze zonden vergeeft
En leidt ons niet in beproeving
Maar verlos ons van het kwaad.
Want van u is het koninkrijk
en de kracht en de heerlijkheid
In eeuwigheid,
Amen

 

 

Wie openstaat voor God,
staat op een heel andere wijze tegenover de mensen.
Wie openstaat voor de mensen
staat op een heel andere wijze tegenover God.
Wie openstaat voor God én voor de mensen
staat op een heel andere wijze tegenover zichzelf:
vrij, bevrijd, bevrijdend; zoals Jezus zelf was.”

zo schreef Ward Bruininckx ooit.

Zo’n mensen zijn echte vrede-stichters en vrede-brengers
Wij bidden dat wij zelf zulke mensen mogen worden.

 

 

 

Foto’s: G.Vanhercke, Paule Ostyn

Blijf verbonden met de gemeenschap van Dominicus Gent:
via de nieuwsbrieven: https://www.dominicusgent.be/nieuwsbrief/
via Facebook ( https://www.facebook.com/Dominicus-Gent-324436994242688/)
Abonneer u nu op ons Youtube-kanaal ( https://www.youtube.com/channel/UCBCXMCRb0cNw8Dd3tMc9elQ)

Indien u meent dat voor een bepaald object het auteursrecht van de auteur of zijn/haar erfgenamen, of het recht op afbeelding geschonden werd, neem dan contact op met ons zodat de situatie kan worden rechtgezet.