Viering in Dominicus

van zondag 25 mei 2014

RUTH

 

Van harte welkom in deze zondagsviering – verkiezingszondag. De meesten van ons hebben zich al van een belangrijke taak gekweten: de nodige bolletjes rood ingekleurd of elektronisch de stemmen verdeeld. Vanavond al zullen we de meeste resultaten kennen – en we weten nu al welke richting die zullen uitgaan. Geen al te geruststellende gedachte. Meer dan ooit zullen we genoodzaakt zijn na te denken en te zien, de vinger aan de pols te houden en onze stem te laten horen voor hen die geen stem hebben/krijgen. De zorg voor de minsten en de kleinsten zal ook na deze zondag moeten opgenomen worden.

Laten we ons in dit uur van samenzijn verenigen rond wat ons is aangezegd: leven en toekomst – voor allen. Leven in het licht van vrede en gerechtigheid.
We steken de paaskaars aan, als herinnering aan de belofte – licht op onze weg.

Wees hier aanwezig, God,
Gij, eeuwige, die naar mensen luistert
als wij uw naam aanroepen.
Schenk ons in uw woord
de wijsheid ten leven.
Wees hier aanwezig,
maak ons waakzaam en bedacht.
Herschep ons hart naar het beeld
van Jezus van Nazareth.
Wees hier aanwezig.

Het Boek Ruth: een vertelling

Overweging: hoe wij omgaan met ouderen en hoe wijzelf ouder worden

Toen ik het verhaal las riep de persoon van Ruth veel vragen bij mij op. Hoe kon zij zo een keuze maken? Ruth verzaakt aan haar roots en volgt haar schoonmoeder, lid van een andere stam en cultuur, naar haar geboortestreek.
Voor mijzelf lijkt die keuze niet evident….Wie volgt zo zonder compromissen zijn schoonmoeder?

WAAROM?
In die tijd was er een hiërarchie en traditie die de zekerheid gaf verzorgd te worden binnen de eigen familiekring of stam.
Vandaag ligt het allemaal anders. Onze maatschappij is individualistischer ingesteld. Er worden andere eisen en verwachtingen gesteld.
Vroeger was er 1 kostwinner, nu bijna altijd 2.
De verzorgende taak ging altijd naar de de vrouw die thuis beschikbaar was om de kinderen, de zieken en ouderen op te vangen en te verzorgen.
Die continuïteit is vandaag bijna onbestaand.
Iedereen, en nu zeker ook de vrouw, wordt aangespoord om te studeren of een vak te leren, om zijn persoonlijk capaciteiten en kwaliteiten te ontwikkelen.
Mannen en vrouwen zijn ambitieuzer en nemen allebei een actieve taak op. De verwachtingen en het nemen van verantwoordelijkheid om deze uit te voeren zijn hoog. Er wordt een sociaal netwerk uitgebouwd en we nemen graag deel aan culturele activiteiten.
Tijd om zorg in de nabije omgeving op te nemen is sterk gereduceerd of bestaat helemaal niet meer.
Ouderen verblijven in rusthuizen, ze krijgen professionele hulp aan huis, gaan naar een dag- of nachtopvang. Ze krijgen vrijwilligers op bezoek die het gemis van hun naasten moeten opvangen.

Wat bezielt een vrouw als Ruth? Bij de keuze: terugkeren naar haar roots of haar schoonmoeder te volgen, kiest ze voor het laatste.
Houdt zij van die vrouw omdat zij haar andere inzichten bijgebracht heeft ? Omdat de stam van Moabieten , waar haar gestorven man toe behoorde haar een beter perspectief op de toekomst gaf ? Of had zij de God van Israël leren kennen en aangevoeld dat dit de weg was die ze wilde volgen?
Hoe kan Ruth zich zo maar weggeven aan Boaz ? Hij is een man die gebonden is aan familiale verplichtingen en goed van hart is, maar waar ze waarschijnlijk niet verliefd op is. En toch huwt ze met hem.
Hoe kan Ruth een kind baren en dit kind als zoon van Noömi laten erkennen?
De keuze van Ruth om een oude vrouw te volgen met de belofte voor haar te zorgen was toen waarschijnlijk makkelijker dan nu in 2014.

U ziet, ik heb vele vragen bij het verhaal. Maar ik wil nu vooral stilstaan bij de vraag:
Wat doen wij met onze ouderen……..hoe gaan wij met hen om?
Kunnen wij de kracht opbrengen om voor onze ouders en schoonouders te zorgen. ? Hoeveel energie willen en kunnen wij erin steken ?
Want :
– De verhouding en band die je hebt ten opzichte van die personen, speelt een belangrijke rol.
– De tijd die we voorbehouden voor onszelf inruilen om voor een ander te zorgen is niet makkelijk.
– De aangeboden hulp aanbieden met respect voor eigen mening en waarden en het accepteren ervan is niet evident.

– Oude mensen zijn niet altijd de gemakkelijkste personen om mee om te gaan. Hun zelfstandigheid, hun afhankelijkheid, in vraag stellen kan bedreigend overkomen.

Ik ben altijd bijzonder blij als Lieve Borremans af en toe een deurtje opent en ons duidelijker maakt hoe ouderen het moeilijk hebben om met ’het ouder’ worden om te gaan. Het moeten erkennen dat niet alles meer zo vlot verloopt in denken en handelen…….De kracht en de energie die ontbreekt om contact op te nemen met familie en vrienden en de vereenzaming die daarop volgt.

Bedankt voor die getuigenissen. Het brengt mij al bij een volgende vraag. Hoe kijk ik vanuit mezelf naar de toekomst wanneer ik hulp nodig mocht hebben. Wie zal er voor mij zorgen?????
Annemie vertelde dat Jef vaak na een huisbezoek vertelt: ‘JE WORDT OUD ZOALS JE GELEEFD HEBT’
Word je beloond voor hoe je omgegaan bent met zorg voor familie en anderen?
Kan je makkelijker aanvaarden dat het leven een voortdurend evolutie is?
Je komt als baby op de wereld .
Totaal afhankelijk van je ouders begin je te kruipen, rechtop te staan, te wandelen, onafhankelijk te zijn en dan opeens is er een weg terug in omgekeerde richting.
Als we dit aanvaarden zijn we dan milder voor onszelf en de anderen zonder onze moed en energie te verliezen voor wat komt ?
Kunnen we bewust leven en toch meer benadrukken wat we wel nog kunnen en niet altijd wat we niet meer kunnen?
Ruth maakte geschiedenis door op stap te gaan met Noömi. Met wie maken wij geschiedenis?
Veel vragen voor mezelf; misschien ook voor jullie?
We kunnen proberen om mooi ‘oud‘ te worden, dag na dag, om samen met diegenen die voor je willen zorgen in alle gemoedsrust en vertrouwen van dynamisch jong de stap te maken naar anders-dynamisch oud.
Kunnen we voor anderen een Ruth, een vriendin zijn?

Inleiding tafeldienst

Mag ik enkele mensen vragen brood, wijn en het intentieboek naar voor te brengen.
We zijn klaar om aan tafel te gaan, om brood te breken en wijn te delen, in het voetspoor van Jezus van Nazareth. Hij inspireert ons nog steeds – en elke week opnieuw – om te breken en te delen opdat er goed leven zou zijn voor allen.

We leggen onze kommer en zorgen op de tafel, samen met ons geloof en vertrouwen.
We denken aan de mensen van onze gemeenschap: de zieken, degenen die werken, de zorgend iemand nabij zijn. Allen bij wij wie wij met ons hart aanwezig willen zijn.

We gedenken de gemeenschappen overal ter wereld met wie wij ons verbonden weten. We noemen de plaatsen waar mensen in onterende omstandigheden moeten leven, waar oorlog en geweld de hoofdtoon voeren.

 Laten we aan tafel gaan.

Tafelgebed: Gezegend Gij, in uw verborgenheid …