Het is zondag, half elf. We komen bekende en onbekende gezichten tegen. We groeten en samen worden we stil.
We zingen van het verlangen om een plek te vinden die kracht geeft, perspectief en een groot vertrouwen. We zingen veel, want zingen is een adem die groter is, die ons optilt.
We luisteren naar het thema dat de voorgangers hebben voorbereid. Met hen zoeken we naar de Stem in de bijbel, in de geschiedenis, in de wereld van nu. Vaak stellen we dezelfde vragen: opstandigheid, onmacht. We hopen dat iets van die profetische Stem ons dan aanraakt. Maar altijd willen we uitkomen op een groot mededogen: het mysterie van een Liefde die bevrijdt.
Daarna maken we het weer stil. En in die stilte kan wie wil een zorg, een gebed, een levenservaring delen. Die openheid verrijkt ons en maakt ons tot dragende gemeenschap.
Dan komen de kinderen, en elke maand ook de jongerengroep, binnen. Ze hebben gewerkt rond een eigen thema, voorbereid door een groep enthousiaste begeleiders.
En dan keren we ons, groot en klein, naar de sober gedekte tafel. Om te oefenen hoe het zou kunnen zijn. Om het spoor van Jezus te herkennen. Om herinnerd te worden aan de Belofte ‘Ik zal er zijn’, een belofte zo groot dat ze de wereld kan bevrijden, een belofte als een opdracht…
We wensen elkaar de vrede die mensen verandert. We delen met elkaar het brood en de wijn.
En dan laten we elkaar weer los. Met een lied. Met boodschappen en berichten allerhande. Met een afspraak. Met een handdruk of een kus.
Zo zijn wij kerk: een plaatselijke (liturgische) gemeenschap, in het spoor van de bijbels-christelijke traditie, die de boodschap van Jezus beleeft in dialoog met andere gemeenschappen, een netwerk dat het grote project dient van een rechtvaardige, vrede- en liefdevolle wereld.
Zorg voor evenwicht: zang & ritueel
Omdat in onze zondagsvieringen de nadruk toch wel ligt op het ‘woord’, in zijn vele facetten maar vooral in zijn rationele betekenis, vinden wij het noodzakelijk een evenwicht te scheppen door poëzie en muziek, door ritueel en symbool.
Zingen is essentieel. Zingen maakt mensen gelukkig. Goed zingen verdubbelt de gloed en de kracht van het leven. Mensen hebben reeds gezongen voordat zij woorden konden spreken. Het zingen van vogels deed hen verlangend uitzien naar de wijde sferen van een bevrijdend leven. Samen zingend worden mensen tochtgenoten van elkaar, geboeid door een einder van een ongekende en nooit vermoede verte en voelen zij zich opgenomen in een steeds verder uitdeinend geheel. Mensen onderweg beginnen plots en spontaan te zingen, ze verdrijven de vermoeidheid van de tocht en brengen het beloofde land dichterbij. Zij horen wat onzegbaar blijft, zij zien wat niet gezien kan worden, zij doen wat ondenkbaar is. De meerstemmigheid van het leven dragen zij met zich mee, verontwaardigd over het onrecht, verwonderd over de bemoediging.
In het Nederlandse taalgebied hebben wij een ongemeen rijke schat aan goede hedendaagse liederen, zowel poëtisch als muzikaal. In Dominicus Gent zweren we niet bij één stijl of één auteur, wel bij kwaliteit. We putten uit het oeuvre van katholieke én protestantse huize, uit Vlaamse en Nederlandse gezangen, en we zijn streng bij de selectie. Naast de vaste bundel ‘Zingen maakt gelukkig’, uitgegeven door de Vaamse Universiteitspastoraal, hebben we onze eigen map ‘Tastend naar hoop’. Die map kreeg de volgende inleiding mee: “Het kuc is steeds een zingende gemeenschap geweest. De uitspraak die Huijbers in 1969 deed, past wonderwel bij het zingend samenzijn op zondag: ‘De koorhekken zijn gesloopt, de hele kerk is koorruimte geworden’. Die hele kerk van het kuc is een kapel vol enthousiaste christenen, jong en oud, die vreugde beleven aan hun zingend bidden. Woord en toon zijn er niet vrijblijvend, maar uitdrukking van een spiritualiteit: God wordt het liefst geprezen door de dienst aan de minste mens.”
Onze vieringen hebben – bewust – geen eigen liturgisch koor. De gemeenschapszang staat er centraal. De liederen worden begeleid op de vleugel door een vast team van pianisten en gedirigeerd door de cantor.
Ook het symboliseren is belangrijk in een viering. Daar worden dingen, woorden en handelingen zó aangewend dat er een diepere werkelijkheid aan het licht treedt. Dat symbolisch samenspel van ding, woord en gebaar noemt men een ritueel. Het meest eigene van een ritueel: dat het voor zichzelf spreekt en dat het herhaald wordt. Omdat in onze zondagse samenkomsten eucharistie gevierd wordt, voegen wij ons in het eeuwenoud ritueel van herdenking, dankzegging en delen van brood en wijn. Toch nemen wij niet zomaar de officiële ‘ordo van de mis’ over. Er is in Dominicus Gent een gezonde mix van traditie en creativiteit. Met de jaren heeft het ‘symboliseren’ in onze vieringen aan belang gewonnen.