Dominicus Gent

Viering van zondag 30 augustus 2020

Geloof = nog mogelijkheden zien…

(viering tegen ontmoediging…)

 

 

Welkom

Hartelijk welkom aan iedereen. Ons zoeken naar bemoediging, betekenis, vervulling brengt ons hier, in deze woestijntent van de samenkomst. We leven van ekaars aanwezigheid, en van ons gedeeld vertrouwen in een hogere Goedheid, die ons kent bij name, zegt het Oude Boek.

Het is aanpassen in deze covid-tijden. Maar we mogen blij zijn dat we, met afstand en voorzichtigheid, toch samen kunnen vieren.

En vieren is nodig. Want er is veel ontmoediging gaande. Je merkt het als je met anderen spreekt, je merkt het als je de grote problemen ziet rondom ons, misschien merk je het ook binnen in jou…

Hoe verweren we ons tegen de sluipende ontmoediging in deze verwarrende tijden?

Straks heeft Ingrid het over de bloedvloeiende vrouw die in Jezus eindelijk iemand vindt die bij haar stilstaat. We willen in deze viering het diepe geloof vieren dat haar naar hem toe deed gaan, die diepe stem vanbinnen dat liefde sterker is dan elk isolement. En van isolement kon ze meespreken, al die moeilijke jaren lang.

Dit soort geloof hebben we nodig, dat niet opgeeft, maar ziet dat er altijd nog mogelijkheden zijn. Laten we beginnen met dankbaar het licht te ontsteken, symbool van de afwezige Aanwezigheid, zoals Ignace het vorige week zei. Symbool van een belofte van trouw, nabijheid, redding…

(Paaskaars)

En we zingen deze viering open met een eenvoudig smeekgebed:  kom in mijn klein geloof, dat ik uw toekomst loof, steeds nieuwe kansen zie…

 

Kom in mijn klein bestaan
ga niet mijn deur voorbij
breng licht en warmte aan,
maak mij van doodsangst vrij…

Geloven = nog mogelijkheden zien…

Wij mensen zijn kwetsbare wezens. Er hoeft niet veel mis te lopen en ons hele leven wordt onderuitgehaald, onze zekerheden verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dat kan zijn op persoonlijk vlak (relaties, werk, gezondheid), als op vlak van de gemeenschap waarin we leven (oorlog, natuurrampen, pandemieën). Hoe ga je dan verder? Kan je nog verder? Hoe bewaar je de hoop en het geloof op :”het komt goed” zoals we hier zo dikwijls zingen. Maken we onszelf niets wijs?
Hoe geraak je uit de ontmoediging die ons dan in haar greep heeft??

In de Bijbel staan heel veel verhalen van mensen die het niet meer zien zitten, er niet meer in geloven. En die dan toch op een of andere manier een uitweg zoeken en vinden. Kunnen we daar iets van leren? Bijbelverhalen zijn tenslotte verhalen over hoe mensen steeds weer opstaan en wat daarin belangrijk was. En hoe ze daar God aan het werk zagen. Een God die hen sterkt in “het komt wel goed” en hen de kracht geeft om verder te kijken, om de handen aan de ploeg te slaan om iets nieuws te beginnen.
 
In het Oude testament gaat het dikwijls gepaard met een hele strijd eer mensen de draad weer willen opnemen (denk maar aan het tegenpruttelen van Mozes, aan Elia die liever dood wil gaan) , in  het Nieuwe testament gaan de “wonderen” van Jezus met een direct resultaat gepaard. Maar ook daar kunnen we een aantal belangrijke zaken vinden die belangrijk zijn als weerwerk tegen ontmoediging.

Nemen we bijvoorbeeld het verhaal van de vrouw die al 12 jaren aan bloedingen lijdt. Ze heeft alle dokters afgelopen, al haar geld eraan besteed, maar niemand kon haar helpen. Bloed is in de Joodse traditie iets wat je onrein maakt. Iets dat, wanneer je ermee in contact komt, je uitsluit uit de gemeenschap. Deze vrouw is dus al jaren uitgesloten van menselijke contacten, van een normaal leven. Ze telt niet mee, ze wordt gemeden.
En op een of andere manier kan ze tot bij Jezus komen terwijl die rondgaat. Ze gelooft dat als ze de zoom van zijn kleed kan aanraken, genezen kan worden. En dat gebeurt ook. Jezus voelt dat er een kracht van hem uitging en zoekt naar wie dat wel kan geweest zijn. In de menigte is dat natuurlijk geen gemakkelijke taak. Maar de vrouw maakt zich bekend, en vertelt haar verhaal, al is het bevend van de schrik, want ze weet niet wat zijn reactie zal zijn. Maar zijn reactie is er een die dikwijls vermeld wordt bij genezingsverhalen: Ga, je geloof heeft je gered.

Wat zijn elementen die mij belangrijk lijken?

1° De vrouw denkt, gelooft dat de zoom van Jezus kleed aanraken haar kan genezen, en dus zet ze de stap om zich in de menigte te begeven, iets wat ze normaal gezien niet mag doen: zich begeven tussen de mensen, én een ander onrein maken door hem aan te raken.
Om verandering in de toestand mogelijk te maken moet er ergens een vertrouwen zijn dat dit op een of andere manier mogelijk moet zijn. Zelfs als je niet direct weet hoe of op welke manier dit kan gebeuren. Geloven in verandering hangt vast aan vertrouwen dat het kan, niet aan zekerheden dat het zal lukken.

2° Je kan het niet alleen. Er is steeds de wisselwerking nodig tussen mensen. Jezus zegt niet: ik heb je genezen, wel: je geloof heeft je gered. Het geloof, de kracht in elk mens, om dingen te keren, om weer te leven. Maar die heeft een zetje nodig om naar boven te komen: anderen die je zien, die je aanvaarden, die je graag zien. Anderen die samen met jou geloven dat het kan, die kracht laten werken. In dit verhaal “ziet” Jezus de vrouw natuurlijk niet onmiddellijk, maar hij luistert naar haar verhaal, hij gruwelt niet van haar en stuurt ze niet weg. Er is een echte ontmoeting.  We weten allemaal hoe belangrijk het is dat er minstens een iemand in ons gelooft. En welk positief effect dat heeft op wie we zijn. 

In de bijbelse traditie is God daar aan het werk: in de ontmoeting tussen mensen, in het geloof in de kracht van elke mens om te werken aan een wereld waar het goed is, waar elk mens tot zijn recht mag komen.  En die wereld is groot, is er nog lang niet, maar misschien kunnen we wel werken aan die kleine tent van samenkomst waarvan vorige week sprake. Een plaats waar er begonnen wordt aan een menselijke samenleving.
Aan de realisatie van wat we “de droom van God met de mensen “noemen.

 

Over de kleine goedheid die wederzijds het geloof ondersteunt

Ik vermoed dat de bloedvloeiende vrouw in Jezus, meer nog dan een wonderdoener, iemand heeft gezien die haar niet zou verstoten, zich niet van haar zou afkeren. Want genezen begint met de kleine goedheid van tijd maken, blijven luisteren, lijden erkennen, niet oordelen, niet weglopen. De kleine goedheid noemt de Franse filosoof Levinas dit zachte omarmen van mensen. Zonder veel woorden, maar met een blik en een stem die begrijpen dat het voor die mens pijn doet, veel pijn.

Maar dankbaar ook voor het vertrouwen dat die mens in je goedheid stelt, door erover te willen vertellen, door je ervan deelgenoot te maken. Dankbaar omdat je daardoor ook zelf als mens bevestigd wordt. Want de kleine goedheid is fragiel, en zelfs een beetje gek, zegt Levinas, en moet ook bevestigd worden. Ik denk dat Jezus evenveel van die vrouw terugkreeg, als dat hij aan haar gaf. Hij zag zijn goedheid juist was, hij zag weer met zijn eigen ogen het feit dat mensen elkaar echt kunnen genezen…

Elke keer als iemand nog wil of kan geloven dat er mogelijkheden zijn, en dat klein geloof ontmoet iemand die dat geloof erkent, “ontwaakt er nieuw leven, wordt kracht gegeven, krijgen mensen een naam”, zoals het lied het formuleert dat Ria straks zal zingen.

En elke keer als we zeggen “laten we bidden”, spreken we dat geloof in mogelijkheden uit, en vertrouwen we, in onze kleinheid, dat de grote, verzamelde Goedheid rondom ons zal luisteren…

Laten we bidden voor allen in de zorg en in het onderwijs,
dat ze tussen het vele werk door
ook de vaak verborgen stille vraag kunnen blijven horen en voelen en zien…

Laten we bidden voor de mensen in woonzorgcentra,
dat het isolement en ontmoediging hen niet breken…

Laten we bidden voor wie op de vlucht is,
dat ze ergens bij iemand kunnen thuiskomen…

Laten we bidden voor al wie door corona geslagen wordt,
fysiek maar ook mentaal, financieel, materieel,
dat ze solidariteit mogen ervaren…

Laten we bidden voor de intenties
diep hier in het hart van elk van ons…

 

Voor mensen die naamloos,
kwetsbaar en weerloos
door het leven gaan
ontwaakt hier nieuw leven
wordt kracht gegeven
wij krijgen een naam.

(Henk Jongerius, Jan Raas)

 

Tafeldienst

Vorige week hoorden we dat de tent van samenkomst een plaats was waar men leerde wat samenleven is zoals het bedoeld is.
Wij komen hier elke week samen met hetzelfde doel: herinnerd te worden aan hoe te leven. We doen dat in verbondenheid met allen hier aanwezig, met hen die er niet bij kunnen zijn vandaag en met allen die het moeilijk hebben om rechtop te staan.

En we steken de kaarsjes aan voor de mensen die ons voorgingen, dankbaar dat zij ons kansen tot leven gaven omdat zij ons graag zagen.
En we voelen ons ook verbonden met allen waar ook ter wereld die elke dag opnieuw mensen zien, naar hen luisteren en hen tot hun recht laten komen.

Jezus gaf ons die laatste avond van zijn leven een teken om steeds bij te houden. Iets doodeenvoudigs maar met een diepe betekenis: je leven breken en delen met anderen, zoals je brood en wijn deelt aan tafel. Brood breken en de wijn delen: niet alleen maar voor jezelf, maar delen met hen die geen stem hebben, die er alleen voor staan. Geen groot wonder op zich, maar een betekenisvol wonder van mensen samen, en voor ons in verbondenheid met die Ene die alle leven geeft.

Onze Vader

Vredeswens

Jezus wenste de mensen die hij tegenkwam “ de vrede zij met u”.

Begint niet elke vrede met mensen die in anderen een mens zien, en luisteren naar hun verhaal? Wensen we elkaar dat we voor elkaar die vrede mogen zijn.

Communie

Slotoverweging: De kleine goedheid (Levinas)

Als alle menselijke verhoudingen wankelen, houdt de goedheid stand.
Ze blijft mogelijk, ook al kan ze nooit een systeem of sociaal stelsel worden. Elke poging om het menselijke helemaal te organiseren is tot mislukken gedoemd.
Het enige wat overblijft; is de kleine goedheid van het dagelijkse leven.
Ze is fragiel en voorlopig.
Ze is een goedheid zonder getuigen, in stilte voltorkken, bescheiden, zonder triomf.
Ze is gratuit en juist daardoor eeuwig.
het zijn gewone mensen, “simpele zielen”, die haar verdedigen,  en die ervoor zorgen dat ze zich telkens weer herpakt, ook al is ze volstrekt weerloos tegenover de machten van het kwaad.
De kleine goedheid kruipt overeind zoals een platgetrapt graspsprietje zich weer opricht.
Ze is misschien wel “gek” – een “dwaze goedheid” – maar ze is tegelijk het meest menselijke in de mens.
Ze wint nooit, maar wordt ook nooit overwonnen!

 

Zegening

Bevelen wij elkaar in de hoede van de Eeuwige
zegene ons de grote Naam:

met vrede gegroet en gezegend met licht!

 

*

Blijf verbonden met de gemeenschap van Dominicus Gent:
via de nieuwsbrieven: https://www.dominicusgent.be/nieuwsbrief/
via Facebook ( https://www.facebook.com/Dominicus-Gent-324436994242688/)
Abonneer u nu op ons Youtube-kanaal ( https://www.youtube.com/channel/UCBCXMCRb0cNw8Dd3tMc9elQ)

Indien u meent dat voor een bepaald object het auteursrecht van de auteur of zijn/haar erfgenamen, of het recht op afbeelding geschonden werd, neem dan contact op met ons zodat de situatie kan worden rechtgezet.