Dominicus Gent
Zondagsviering van 13 september 2020
Geloven in en en hopen op de zachte krachten
Goede morgen en welkom in deze viering.
Deze zondag is de eerste van een nieuwe reeks van vier vieringen die gaan over bemoediging. In de volgende viering hebben we aandacht voor jongeren en kinderen: hoe voeden we hen op tot moed en verbondenheid, welke voorbeelden geven we hen mee… De zondag daarna hebben we het over effectieve solidariteit, en tenslotte nog willen we weten wat dat is: waardig oud worden…
Vandaag, in de eerste reeks willen we het hebben over geloven in- en hopen op zachte krachten.
Overal hoor je mensen zeggen: we beleven rare tijden, niks is nog zeker, overal en alom regeltjes, houden we dit wel vol? Wij willen proberen om daar iets tegenover te stellen, om bemoedigend te spreken te vieren.
We starten vandaag niet met een welkomstlied maar met een gedicht van Henriette Roland Horst:’De zachte krachten zullen zeker winnen’.
We steken eerst de Paaskaars aan.
De zachte krachten zullen zeker winnen
In ’t eind-dit hoor ik als een innig fluistren
In mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
Alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren
Zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
Dan kan de groote zaligheid beginnen
Die w’als onze harten aandachtig luisteren
In alle teederheden ruischen hooren
Als in kleine schelpen de groote zee.
Liefde is de zin van ’t leven der planeten
En mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
Naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
De zachte krachten
Angst maakt ons blind voor het standpunt en de zorgen van de ander Alleen door ons bloot te stellen aan elkaars verhalen, kan de mist tussen ons optrekken, schrijft Bart Loos in De Standaard van vrijdag 11 september.
De auteur schrijft eerst en vooral over de gevolgen van de pandemie die ons dit jaar trof maar de zorg om je kinderen, de familie, je naaste is een onderwerp dat ons al jaren bezighoudt. Denken we maar aan de gevolgen van de ganse klimaatproblematiek, sluiting van kleine en grote bedrijven, werkloosheid, faillissement, zorg om de toekomst van alle generaties, solidariteitstekort bij het dragen van een mondmasker, sociale gevolgen van de anderhalvemetermaatschappij, ziek zijn…
Is er een tegengif, kunnen we er iets aandoen?
Huub Oosterhuis kwam hier vorig jaar in deze gemeenschap spreken. Het gedicht van Henriette Roland Holst heb ik toen leren kennen. Het heeft mij getroffen omdat het op een zachte manier een perspectief gaf op de mogelijkheid dat één goed element de zin van het leven kan verhelderen. Dat woord is Liefde en ik schrijf het met een hoofdletter geschreven. Het is een zachte kracht die een zekerheid geeft. Naar volmaakte Liefde stijgt alles mee… Liefde vind ik een bemoedigend woord.
Waar kunnen we die Liefde vinden.?
Wij komen als gemeenschap elke zondag samen om te vieren rond de figuur van Jezus van Nazareth. Als mens geboren en onder ons heeft hij gewoond terwijl hij voorbeelden stelde hoe we met elkaar respectvol kunnen omgaan. Hij gebruikte soms heel scherpe woorden om onrecht en misverstanden aan te klagen maar we kennen hem eigenlijk meer als een man die medeleven en compassie toonde, oog en oor had voor de minderen en de zwakkeren in de samenleving. Hij gaf het voorbeeld hoe we onze verantwoordelijkheid en solidariteit tegenover de mens naast ons konden opnemen. Zijn daden waren bemoedigend, denken we daarbij maar aan de vrouw die zoveel jaar bloed verloor, de bezetene, de blinde, de dove… Die mensen geloofden onvoorwaardelijk in zijn goedheid en dat geloof was hun redding. Hij hielp hen en altijd met Liefde, die steeds terugkerende kracht.
We zijn 2000 jaar verder en voelen wij die sterke kracht van Liefde nog? Kunnen wij onze angst voor het bedreigende omzetten in een positieve ervaring? Een eerste vereiste is wel dat we met elkaar erover praten, ervaringen delen. Het is pas als we opnieuw emotioneel verbonden raken door de levensverhalen die we met elkaar delen, we ook de openheid kunnen opbrengen om naar argumenten en inzichten die wij niet onmiddellijk aanhangen. Dan kunnen we elkaar beter begrijpen. Bemoedigende woorden en daden kunnen dan een teken zijn van respect en perspectief bieden naar de toekomst toe.
Een telefoon naar een persoon die alleen is, de vrijwilligers die gaan helpen in rusthuizen om de mensen uit hun sociaal isolement te halen, onze stewards die ons zo vriendelijk begeleiden naar een vrije plaats in deze ruimte en nog eens de afgesproken regels van veilig contact uitleggen.
Vorige week tijdens een avondwandeling wandelden we voorbij Bergen-Kruis in Destelbergen. Toevallig was de vrijwilliger daar die het oord ’s morgens en ’s avonds openmaakt en sluit voor geïnteresseerde passanten en bedevaarders. We gingen in gesprek met hem en hoorden heel wat verhalen. Van heinde en ver komen mensen met wensen, vragen en offers naar daar om een gunst te bekomen. Sommige gewoonten, zoals het brengen van bloemen, gaat over van generatie op generatie zelfs al meer dan honderd jaar lang, omdat een soldaat tijdens de WOI veilig en wel naar huis is mogen terugkeren van het slagveld.
Mensen vinden er troost en een luisterend oor en gaan bemoedigd naar huis, een kaars met heel veel liefde neergezet achterlatend.Die man is psycholoog, priester, maatschappelijke werker tegelijkertijd.
Ik heb hem bedankt voor wat hij daar doet en het antwoordde dat dit hem deugd doet en aanzet om verder zijn taak op te nemen.
Denken we ook aan de vrijwilligers die niet vaak meer genoemd worden maar de vluchtelingen in de hel van het vluchtelingenkamp op Lesbos helpen om hun lot iets dragelijker te maken en dit met heel veel liefde doen en met een stille sterke kracht.
Evangelie: Matheus 28, 1-10
Na de sabbat, toen de ochtend van de eerste dag van de week gloorde, kwam Maria uit Magdala met de andere Maria naar het graf kijken.. Plotseling begon de aarde hevig te beven, want een engel van de Heer daalde af uit de hemel, liep naar het graf , rolde de steen weg en ging erop zitten. Hij lichtte als een bliksem en zijn kleding was wit als sneeuw. De bewakers beefden van angst en vielen als dood neer. De engel richtte zich tot de vrouwen en zei:” wees niet bang, ik weet dat jullie Jezus, de gekruisigde, zoeken. Hij is niet hier, hij is immers opgestaan, zoals hij gezegd heeft. Kijk maar, dat is de plaats waar hij gelegen heeft.En ga nu snel naar zijn leerlingen en zeg hun: “Hij is opgestaan uit de dood, en dit moeten jullie weten:hij gaat jullie voor naar Galilea, daar zal je hem zien. Dat is wat ik jullie te zeggen had.
Ontzet en opgetogen verlieten ze haastig het graf om het aan zijn leerlingen te vertellen. Op dat moment kwam Jezus hen tegemoet en groette hen. Ze liepen op hem toe , grepen zijn voeten vast en bewezen hem eer.
Daarop zei Jezus: “Wees niet bang. Ga mijn broeders vertellen dat ze naar Galilea moeten gaan, daar zullen ze mij zien.”
“Naar volmaakte liefde stijgt alles mee…”
Het lied zong zopas: “Niet als een magische kracht maar als een voetspoor vooruit, altijd op weg naar BEDREIGDEN,baant onze God zich een weg TEGEN de loop van het LOT.”
In het licht van ons thema vandaag ‘Geloven in en hopen op zachte krachten’ vertelde ik tijdens de voorbereiding hoe ik mij in deze tijden ook af en toe BEDREIGD voel. Hoe verwarring en onzekerheid en soms ook existentiële angst mij naar de keel grijpen. Het is immers niet altijd even evident om ‘alleen in je kot‘ te zitten. Helaas geldt ook dat, bij wie bijvoorbeeld al in isolement of eenzaamheid, armoede of een geweldsituatie zat, of bij wie in panische angst leeft om ontslagen te worden,die zaken nog versterkt worden .
Maar! Het lied zong ook “Onze God baant zich een weg tegen de loop van het LOT“. En dit is mijn vaste overtuiging, mijn klein geloof waarin ik mij ondersteund voel door jullie, door onze gemeenschap.
Onze gelovige hoop gaat immers dieper dan het positief denken en wordt zo een religieus begrip. Ik wil hier graag Ignace citeren zoals hij mij is bij gebleven na zijn lezing over Eucharistie.
‘In Dominicus stellen we ons in een bepaalde traditie. Een geloofsgeschiedenis. Vast gegeven is in elk geval de figuur van Jezus van Nazareth. Zijn persoon, zijn leven en spreken, kunnen niet ontbreken. Jezus die als godslasteraar werd veroordeeld en wiens leven eindigde met de kruisdood, belijden wij als “opgestaan uit de doden”. Het is een verkondiging die niet los kan staan noch van ethische verantwoordelijkheid noch van een HOOP DIE NIET KLEIN TE KRIJGEN IS.’
Die hoop is er bij mij als ik gedragen wordt door mensen op wie ik kan vertrouwen en die mij hun goedheid tonen, de lieve steunfiguren in mijn leven waarop ik kan rekenen. Ik kan jullie vertellen dat op momenten van zoeken en vinden van rust ik letterlijk twee gezichten zie van personen die er altijd zullen zijn voor mij. En dat doet deugd.
Ik wens ons allen toe dat we de energie die in ons Paasgeloof zit, namelijk de belofte van telkens een nieuw begin, warm zouden blijven omarmen. Zo kunnen we door ons geloof de gedragenheid in onszelf vinden en kunnen we er ook, elk op onze geëigende manier, zijn voor anderen.
Verrijzenis is elke dag bezig, en gaat verder na de dood… Ik vind dit een zeer troostrijke gedachte, te mogen geloven dat goedheid en liefde, dat rechtvaardigheid en zorg niet verdwijnen met de dood, maar zich toevoegen aan die oneindige, eeuwige kracht die liefde is in de wereld.
Een kracht die de wereld stuwt en richt, die aanklaagt en oproept, die zich omkeert en luistert, die lesgeeft en uitvindt, die zorg draagt en zingt. Die stuwende kracht is veel en veel groter dan de kracht van vernietiging, al zijn er momenten en tijden dat we soms het omgekeerde denken.
Mag ik jullie nu uitnodigen te bidden a.h.v het evangelie van Matheus 28,1-10. De evangelist vertelt hier niet alleen van een faillissement van een leven ,maar zeker over een nieuwe start. Tot tweemaal horen we in dit evangelie: wees niet bang. Laat je niet overrompelen door het onheilsgevoel, laat je er niet door kleinkrijgen noch verlammen. Verander je focus, zie wat er wel nog kan, wat wel nog aanwezig is, wat hoop geeft.