Dominicus Gent
Viering van zondag 4 oktober 2020
Zegenend en gezegend oud worden…
(vierde viering over bemoediging)
Welkom aan u allen
op deze vierde viering in een reeks over bemoediging.
Wij die houden van verbondenheid,
omdat verbondenheid mensen doet groeien en onvermoede wegen opent,
wij komen hier samen
om ons verbonden te weten met de man uit Nazaret,
die in zijn woorden en daden toonde hoezeer hij mensen graag zag.
Om ons verbonden te weten
met de grote Liefde die hij zijn Vader noemde.
Eeuwige, onze God
Wij die U nooit hebben gezien, zie ons hier staan.
Wij die van U hebben gehoord, hoor Gij ons aan:
Uw naam is dat Gij mensen helpt, wees onze hulp,
En dat Gij alles hebt gemaakt, maak alles nieuw,
En dat Gij ons bij Name kent, leer ons U kennen:
Die Bron van Leven wordt genoemd, doe ons weer leven;
Die hebt gezegd: Ik zal er zijn, wees hier aanwezig.
We willen het vandaag, in deze vierde viering over bemoediging, hebben over oud worden.
En het liefst oud worden in het licht van een Eeuwigheid die ons aanraakt…
En ook daarom steken we de Paaskaars aan…
1 Oud worden als Simeon, een zegenend mens…
Regelmatig sta ik er bij stil: hoe wil ik zijn als oude mens? En meteen de vraag erbij: en wanneer ben ik dat, een oude mens? Voor kinderen ben ik nu al heel oud, voor mijn moeder ben ik nog jong. In mijn beleving ben ik een poort doorgegaan richting ouder worden.
Ik wil een dankbare, zegenende oude vrouw zijn. Ik wil interesse blijven hebben voor de mensen en de wereld, een steeds kleinere plek innemen op die wereld, me verbonden blijven voelen met de aarde, de planten en dieren en mensen en met het ondoorgrondelijk mysterie dat mij draagt.
Een beeld dat mij inspireert is het verhaal van Simeon en Hannah. Ze zijn aanwezig in de tempel, ze brengen hun dagen voor een groot deel door met het aanwezig zijn in het huis van Jahweh. Ze verwachten een belofte: het zien van de Messias. Ze zijn er van doordrongen en twijfelen niet aan het woord van God. Voor Simeon was de belofte dat hij de Messias zou zien het belangrijkste en hij leefde naar die belofte: hij verwachtte dat hij die Messias in de tempel zou zien en bracht dus daar zijn dagen door, in vertrouwen en gebed. God had hem een belofte gedaan maar Simeon ging bij wijze van spreken niet op een terrasje zitten tot de Messias dat ook zou doen, maar ging naar de tempel, om zeker niet de dag te missen dat die ontmoeting zou kunnen plaatsvinden.
Ondertussen is die belofte vervuld, Jezus leefde tussen de mensen en gaf zijn leven om de mensen vrij te maken en het perspectief te geven van het Rijk Gods. Hij beschrijft dat Rijk Gods in beelden van barmhartigheid, gerechtigheid, liefde, delen met elkaar. De belofte die wij kregen is dat hier op aarde, tussen de mensen en de schepping, dit gerealiseerd wordt. Het is geen wachten meer maar vertrouwen dat met elk liefdevol gebaar het Rijk Gods dichterbij komt. We mogen dit helemaal doen volgens onze eigen talenten en inspiratie: op welke plek we ook staan en in welke omstandigheden: liefdevol leven met respect voor mens en schepping brengt het Rijk Gods dichterbij. We kunnen God smeken in ons klein bestaan, in onze kleine droom te komen, onze horizon te verbreden en steeds nieuwe kansen te zien in de situaties waarin we leven.
Als we oud mogen worden, dan weten we niet op welke manier dat zal zijn: blijven we fysiek in goede gezondheid en helder van geest? We kunnen op een gezonde manier leven maar we hebben geen idee wat er op ons pad komt: hoe lang we zelfstandig en autonoom kunnen zijn, dat hangt niet van ons alleen af, dat weten we maar al te goed. We kunnen ons misschien gedragen weten op de momenten dat ons lichaam en onze geest ons lijken in de steek te laten door de belofte die ons gedaan is: hoop en perspectief krijgen van de belofte van het Rijk Gods. We mogen door de woorden van Jahweh of van Jezus ons gedragen voelen als het leven moeilijk is en bij het afscheid van ons leven. In Jesaja 46 staan de prachtige dragende woorden:
“Luister naar Mij, huis van Jacob,
en al wat rest van Israëls huis,
gij die werd opgetild van de moederschoot, en sinds de geboorte gedragen.
Tot aan uw oude dag blijf Ik dezelfde, nog als gij grijs zijt zal Ik u torsen.
Ik heb het gedaan en Ik blijf u dragen, Ik zal u torsen, Ik zal u redden.”
Ik wens het ons allen hier toe dat we zo hoopvol en gelovig dit mogen ervaren.
Lezing Lc 2:25-39
In Jeruzalem woonde een man die Simeon heette. Simeon was goed en eerlijk, en trouw aan God. Hij wachtte zijn hele leven al op de redding van Israël. De heilige Geest was in Simeon, en die had hem verteld: ‘Voordat je sterft, zul je de Messias zien die God beloofd heeft.’ De heilige Geest stuurde Simeon naar de tempel. Op hetzelfde moment kwamen ook Jozef en Maria naar de tempel. Zij brachten Jezus daarheen om alles te doen wat verplicht was volgens de wet. Toen Simeon het kind zag, nam hij het in zijn armen en dankte God. Hij zei: ‘Heer, ik ben uw dienaar. Nu kan ik rustig sterven, zoals u mij beloofd hebt. Want nu heb ik zelf de redder gezien. U hebt hem gestuurd om alle volken te redden. Hij is het licht, hij wijst de volken de weg naar u. Hij is de held van uw volk Israël.’ Die dingen zei Simeon over Jezus. Jozef en Maria waren erg verbaasd. Toen zegende Simeon hen, en hij zei tegen Maria: ‘Jouw zoon is een teken van de dingen die in Israël gaan gebeuren. Veel mensen zullen door hem nieuw leven krijgen. Maar anderen zullen zich tegen hem verzetten. Die mensen zullen niet gered worden.’ Simeon zei ook: ‘Maria, jij zult veel verdriet en pijn hebben om je zoon. Maar al die dingen moeten gebeuren. Want zo wordt duidelijk hoe de mensen van binnen echt zijn.’ De profetes Hanna was ook in de tempel. Ze was een dochter van Fanuel, uit de stam Aser. Hanna was heel oud. Ze was vroeger zeven jaar getrouwd geweest, en nu was ze al 84 jaar weduwe. Hanna was altijd in de tempel. Daar eerde ze God dag en nacht, door te bidden en te vasten. Terwijl Simeon sprak, kwam Hanna erbij staan. Ze dankte God voor alles wat hij gedaan had. Daarna begon ze te vertellen over Jezus. Ze sprak tegen alle mensen die hoopten op de bevrijding van Jeruzalem. Jozef en Maria deden alles wat verplicht was volgens de wet van God. Daarna gingen ze terug naar huis, naar Nazareth in Galilea.
2 Over angst, en over diep luisteren…
Ik wil aan de eerste overweging nog een kleinigheid toevoegen. Hoe bemoedig je iemand die angst ervaart…
Angst is nochtans geen kleinigheid als die je overkomt. We kennen als mens allemaal de angst alleen te zijn in problemen, plots geen weg meer te weten en bang dat er niemand zal zijn die ons helpt. Dat is een diepe, existentiële angst, die ieder wel eens meegemaakt heeft. Maar als ouder wordende mens komt die angst vaker dan vroeger naar boven: wat als er plots iets gebeurt met mij en er is niemand, wat als ik aftakel, en hoe zal dat aftakelen eruit zien, wat als ik mijn verstand verlies, of pijn begin te lijden… Hoe bemoedigen we elkaar in die levensangst?
Het antwoord is luisteren, diep luisteren.
Zonder veroordelen, zonder vlug met oplossingen aan te komen, zonder over jezelf te beginnen, zonder weg te lopen…
Het wonder is dat dit nabije luisteren weer rust kan brengen, weer kracht en uitzicht vrij kan maken. Er is eigenlijk aan het probleem niets opgelost, maar de paniek, de angst zijn wel opgelost. Ruusbroec zou zeggen: de bron is vrijgemaakt van de stenen die erop lagen. Of met een ander beeld van hem: delf mijn gezicht op, maak mij mooi…
Dit wonder van diep luisteren is eigenlijk heel bijbels. Neem nu Job. Is er één mens die meer in paniek is dan Job? Bladzijdenlang foetert hij tegen zijn God, en er komt geen antwoord. Tot op het einde Jahweh plots wel iets zegt, en in prachtige poëtische zinnen spreekt over de grote schepping rondom Job. Job, waar was je toen ik de aarde begon te bouwen, en op sokkels plaatste onder het gejuich van de morgensterren? Waar was je toen ik de zee kleedde in wolken en windsels van morgenslierten? Heeft de regen een vader? Van wie stammen de dauwdruppels? Uit welke schoot komt het ijs voort?
Jahweh trekt Job letterlijk uit de blindheid van zijn miserie, leert hem weer kijken, leert hem weer stil worden van al het grote in deze wereld. En Job, hij komt tot rust…
Het is diezelfde beweging die in de psalmen zit. Sommige psalmen jubelen, maar vele psalmen klagen, roepen ook: help mij, kom mij ter hulp, ik kan alleen niet verder. En ook op het einde van die angstpsalmen komt de rust terug. Want er is iemand die geluisterd heeft. Mensen delen met elkaar een groter lichaam, kunnen hun onrust en spanning bijna letterlijk overgieten in elkaar.
En dat is ook wat met Jezus gebeurt in de evangelies. Ik kan me niet voorstellen dat zijn genezingen korte, voorbijgaande momenten van hocus pocus waren. Nee, hij zal echt eerst geluisterd hebben naar de mens die hem aanklampte. En pas dan, als het wonder van herstel gedeeld was, kon hij zeggen tegen de genezene: maar het was uw geloof die u gered heeft….
Daarom hoop ik iedere mens in nood iemand tegenkomt die haar of hem al luisterend uit de angst haalt. Ik weet dat dat vaak niet gebeurt, dat mensen alleen blijven, ook als ze het niet meer uithouden alleen. Misschien, denk ik dan, is dat de zin van het gebed: je toch kunnen en mogen toevertrouwen aan iemand die luistert, aan een groot Luisteren. In de hoop dat, zoals in de psalmen, uiteindelijk iets van vrede terugkomt, en wil blijven…
Tot besluit: Zegenwens feestdag Franciscus
Vandaag, 4 oktober, is de feestdag van Franciscus. Als geen ander was hij geïnspireerd door het visioen van een rijk van liefde en vrede voor heel de schepping en dit gebed is door hem gegeven:
Heer, maak mij een instrument van Uw vrede.
Laat mij liefde brengen waar haat heerst,
laat mij vergeven wie mij beledigde,
laat mij verzoenen wie in onmin leven,
laat mij geloof brengen aan wie twijfelt,
laat mij waarheid brengen aan wie dwaalt,
laat mij hoop brengen aan wie wanhoopt,
laat mij licht brengen aan wie in duisternis is,
laat mij vreugde brengen aan wie bedroefd zijn.
Laat mij niet zoeken getroost te worden, maar te troosten,
niet begrepen te worden, maar te begrijpen,
niet bemind te worden, maar te beminnen.
Want het is toch door te geven, dat men ontvangt
door te verliezen, dat men vindt
door te vergeven, dat men vergiffenis ervaart
door te sterven, dat men verrijst tot het eeuwige leven. Amen.
Zegenwens
En, voor we weer weggaan, bevelen we elkaar in de hoede van de Enige…
Blijf verbonden met de gemeenschap van Dominicus Gent:
via de nieuwsbrieven: https://www.dominicusgent.be/nieuwsbrief/
via Facebook ( https://www.facebook.com/Dominicus-Gent-324436994242688/)
Abonneer u nu op ons Youtube-kanaal ( https://www.youtube.com/channel/UCBCXMCRb0cNw8Dd3tMc9elQ)
*
Indien u meent dat voor een bepaald object het auteursrecht van de auteur of zijn/haar erfgenamen, of het recht op afbeelding geschonden werd, neem dan contact op met ons zodat de situatie kan worden rechtgezet.