Dominicus Gent

Viering van zondag 4 juli 2021

Dominicus en de buurt (3): Adem-Tocht

 

Goede morgen en welkom op deze derde viering waarin we wat meer over deze buurt en onze samenwerking willen vertellen. Vandaag hebben we het over Adem-Tocht, dat in deze kerk al 29 jaar kind aan huis is. Maar eerst steken we de Paaskaars aan, teken van de aanwezigheid van de Ene als we hier samenkomen. Hier samenzijn rond woord en brood en wijn is niet vrijblijvend. Het nodigt ons uit om steeds opnieuw met nieuwe ogen en een open hart onze manier van leven te bekijken.

Lied over de verhalen van God met de mensen   

Verborgen in oude verhalen,
verteld zolang mensen bestaan,
zijn woorden van hemel en aarde
die over Gods wonderen gaan.
W’ontdekken ze als we ervaren
ontvangend in ‘t leven te staan.

Verhalen die jong zijn gebleven
want ook ons bestaan wordt verwoord
in tijdloze, steeds nieuwe beelden
sinds eeuwen door mensen gehoord.
Z’ omsluiten ons warm als een deken,
ze nemen ons op en gaan voort.

Wij leven zelf nieuwe verhalen
waarin ons de Geest tegenkomt,
als groots en geweldige ervaren,
als ruimte en rust in een storm.
Wij zeggen weer voort wat wij zagen,
verhaal waar geen einde aan komt.

T.Marijke de Bruijne  M. Eileen Silocks 

 

Evangelietekst    Lucas 13,18-21: Gelijkenis van een mosterdzaadje en van zuurdesem

Hij zei toen: ‘Waarop lijkt het koninkrijk van God, waarmee kan Ik het vergelijken?

Het lijkt op een mosterdzaadje dat iemand in zijn tuin zaaide: het groeide op en werd een boom, en de vogels van de hemel kwamen in zijn takken nestelen.’

Nog eens zei Hij: ‘Waarmee kan Ik het koninkrijk van God vergelijken? Het lijkt op zuurdesem die door een vrouw in drie maten meel werd verwerkt totdat het er helemaal van doortrokken was.’

 

  1 Over zuurdesem die oud en jong is…

Adem: in 1898 stond volgende uitleg in de dikke Van Dale: “De adem van den wind, die als persoon met zijn geblaas den luchtstroom in beweging brengt, de uitgaande adem, aan hoogere of denkbeeldige wezens toegeschreven, beschouwd als voertuig en het zinnebeeld van kracht die van hen uitgaat, bezielende kracht.”

Ademtocht is de adem die we nodig hebben als zestig-plussers om tot ontmoeting te komen, samen zoeken naar de zin en de opdracht van het leven met het evangelie als inspiratiebron.

Ook als bijna- of gepensioneerden hebben we een plek nodig om op adem te komen en om samen met tochtgenoten stil te staan bij wat hen ten diepste bezighoudt……

• Hoe beleven we het ouder worden?
• Hoe geven we relaties gestalte?
• In wie en waarin geloven we en welke bronnen kunnen we aanboren?
• Hoe staan we als christenen tegenover maatschappelijke uitdagingen en ethische vragen, tegenover kerk, andere culturen en levensbeschouwingen?

Een keer per maand komen we samen en hebben we een gesprek voorbereid aan de hand van thema’s die in het tijdschrift Adem-tocht worden aangeboden. Zoals : – oud worden en zinvol leven  –  de onverschilligheid voorbij: over barmhartigheid in de praktijk

Nog maar drie jaar geleden ben ik uit nieuwsgierigheid naar zo een bijeenkomst afgezakt. Weliswaar op krukken want een voetoperatie hield me toen nog thuis van het werk.

Tot mijn verwondering ontmoette ik, in een kring van vertrouwen, mannen en vrouwen die elk op hun eigen manier in het leven staan. De gesprekken liepen niet altijd vlot want er werd soms afgeweken van het onderwerp maar het belletje van zuster Lina bracht ons vlug op het rechte pad. Het belletje heeft zuster Lina al doorgegeven en zullen we zeker meebrengen bij elke bijeenkomst.

Elke drie maand brengt de postbode het tijdschrift: ‘Ademtocht: zinvol verder gaan’. Voor elke maand is er een onderwerp uitgewerkt. Achter elk artikel volgt er een kleine beschouwing en enkele vragen ter overweging. Aan de leden wordt gevraagd om de tekst op voorhand te lezen en de vragen te gebruiken als leidraad om verder over het thema na te denken. De artikels bevatten soms onderwerpen die niet altijd gemakkelijk te begrijpen zijn en te verwoorden maar ieder op zijn manier doet zijn best om zijn  standpunt zo duidelijk mogelijk naar voor te brengen

Wat mij bijzonder opviel is dat veel van die mensen ondanks hun hoge leeftijd nog altijd zorg voor elkaar en voor anderen belangrijk vinden. Geen grote woorden maar kleine daden. Zoals desem in brood tijd nodig heeft om te werken en het brood er beter door wordt, zo ontdekte ik hier mensen die als desem werken voor de gemeenschap, familie, buurt. Maar er is ook iemand die gaat helpen in verre gebieden waar hulp nodig is. Hij trekt ieder jaar als vrijwilliger naar hulpposten in het buitenland. Na de aardbeving in Haiti: puin ruimen en mensen psychologisch ondersteunen. Huizen bouwen in de Favela’s in Brazilië, Bootvluchtelingen helpen en zelfs een baby opvangen die net voor de aankomst van de boot in het water van de zee werd geboren.

Een koppel doet boodschappen voor mensen die het nodig hebben en speelt taxi’s voor hen die geen vervoer hebben. Spontaan en met enthousiasme.

Een ander herstelt kleren voor zij die het zelf niet kunnen en doet dit helemaal gratis omdat ze het leuk vindt iemand te kunnen helpen, alhoewel er thuis een man met veel zorg op haar wacht.

Er wordt heel wat getelefoneerd en zuster Lina is daar de draaiende spil en telefoniste van. Ze houdt contact met iedereen en vraagt op geregelde tijdstippen hoe het gaat en of er niks moet gedaan worden. Voor velen, zeker in de eenzaamheid van coronatijd, is dit een belangrijke lijn geweest naar de buitenwereld. De leefwereld van senioren wordt heel wat kleiner met de jaren, en het contact met leeftijdsgenoten is daarom belangrijk en daarom zijn deze ontmoetingen in Adem-tocht een kans om de kijk op de hedendaagse wereld wat open te trekken.

Ieder heeft zijn verhaal en soms komt er wel een traan of een droef verhaal naar buiten. Maar er wordt geluisterd met respect en met open geest want samen komen doet deugd. En dit hebben we achttien maanden moeten missen! Het desem doet zijn werk, het werkt in stilte maar het resultaat is smaakbaar. Het is niet omdat men 60plusser is dat men afgeschreven is en stopt met denken en herbronnen. Iedereen kan zuurdesem zijn voor de ander zolang de mens de kans krijgt om mensen bewust te ontmoeten. Een bakker in Gentbrugge heeft een desem die al 90 jaar oud is en elke dag neemt hij er een stuk van om zijn lekker brood te doen rijzen. En elke dag wordt er wat water en bloem toegevoegd zodat het desem leeft en actief kan blijven en het broodverhaal verder kan gaan. Desem is een levende materie en mensen zijn dat ook, ze zijn niet uitgeblust omdat ze ouder zijn. De bijeenkomsten van Adem-tocht zijn nodig om kennis, anekdotes, oude en nieuwe verhalen door te geven en ook om samen te bidden voor elkaar en voor de anderen om gesteund terug verder te gaan wanneer we de deur dichtdoen bij het afscheid en ieder naar huis trekt. Het moet gezegd dat iedereen  altijd welkom is de derde donderdag van de maand en we zoeken zeker naar nieuwe mensen, nieuwe smaakmakers in de groep, want oud worden we allemaal en we hebben elkaar nodig. We proberen adem en tochtgenoot te zijn voor elkaar bezield door de kracht die uitgaat van het Woord en de Geest.

 

Lied: De regen daalt neer

De regen daalt neer uit de hemel
en gaat op in de aarde.
Vruchtbaar wordt de aarde
en gewas brengt zij voort:
zaad voor de zaaier,
brood voor alledag.

Zo klinkt het woord uit mijn mond.
Het keert niet vruchteloos weer;
het bewerkt wat ik wil
en oogst mijn belofte:
vreugde op je weg,
vrede bij thuiskomst.

T. Andries Govaart     M: Ad de Keyzer

 

2 Getuigenis van Zr Lina: wat betekent Adem-tocht

Pastoor Jo Eerens die hier in de parochie tal van initiatieven opstartte, begon in sep. 1992
met wat toen “ De Gulden leeftijd “ heette.

Deze spiritualiteitsbeweging met de opdracht geloofsverdieping, geloof en leven met elkaar delen, en getuigen, bestond reeds in verschillende bisdommen, zelfs reeds in Gent.

Het concept kwam overgewaaid uit Frankrijk en is ondertussen in 50 landen actief.

Zr Lina was er van in het begin bij, eerst als later als voorzitster, gespreksleidster, secretaris..
Ik laat ze hier graag aan het woord. We vroegen haar hoe ze terugkijkt op al die jaren, hoe het vruchtbaar geworden is : oogst en belofte op weg van velen.

Misschien eerst iets over de werkwijze : oorspronkelijk werd er een uiteenzetting gegeven voor de gehele groep, waarna men vragen kon stellen of opmerkingen maken. Op een van de vormingsmomenten die voor de groepsverantwoordelijken gegeven werden, stelde men voor in kleine groepjes te werken. Mensen durven en kunnen daar meer aan bod komen, waardoor de gesprekken persoonlijker worden.
Ze durven daar meer vertellen ook over hun twijfels, andere zienswijzen, hun zorgen.

Toen de groep kleiner werd vroegen de leden zelf om weer allemaal samen te zitten, en zo meer van elkaar te weten

Wat het betekend heeft voor mij (en voor de deelnemers)?
Het heeft mij, maar ook de mensen die naar de bijeenkomsten kwamen, levenslange vriendschappen gegeven. Door jarenlang samen te komen groeit er verbondenheid, vertrouwen. Het is een veilige plek waar mensen hun verhaal kunnen doen, een plaats om van gedachten te wisselen, respect voor de ander en zijn manier van naar de dingen te kijken te leren.

Sommige onderwerpen maken veel los, andere zijn soms wat moeilijk. Wat mensen daarvan “overhouden” weet ik niet altijd. Maar ik ervaar dat in de loop van de tijd mensen zorg dragen, contact houden met anderen uit de groep. Zelf heb ik tijdens deze coronatijden alle leden een paar keer opgebeld. De band blijft, er is trouw. Zelfs al verandert er veel met het ouder worden. Mensen vallen weg, kunnen minder. En doet heel diep pijn !

Bij enkele mensen in de buurt zie je dat de figuur van Cardijn heel belangrijk geweest is in hun leven. Hij heeft hen zelfvertrouwen en zelfrespect gegeven, en dat is hen dikwijls doorheen moeilijke momenten in hun leven tot steun geweest.
De eucharistie,  het rozenhoedje, een kaarsje, branden, het zijn steunpunten  Ook de talloze mensen uit de schipperswereld in deze wijk houden vast aan deze wijze van het beleven van hun geloof.
Maar ze staan ook open voor andere godsbeelden dan deze die ze in hun jeugd meegekregen hebben.

Natuurlijk zijn er soms spanningen in de groep: moeilijke mensen, mensen die alle aandacht naar zich toetrekken, vinden dat anderen teveel aan het woord komen enz. Ik heb steeds geprobeerd om alle mensen die deelnamen gelijkwaardig te behandelen. Als er al mensen waren die wat meer beroep op mij deden, mij in vertrouwen namen over wat hen overkwam, heb ik dat nooit in de groep laten meespelen. En in groep ben ik nooit rechtstreeks tussengekomen.
Vertrouwen en trouw, zorg voor elkaar, respect voor elkaars waarden, getuigen, het werd al dan niet expliciet uitgesproken als zijnde het volgen van de weg van Jezus, maar het was en is nog steeds de diepe grond van het leven van de mensen van Adem-Tocht.

 

Lied: De Geest van God

De Geest van God waait als der wind
op vleugels van de vrede,
als adem die ons leven doet,
deelt ons een onrust mede
die soms als storm durft op te staan,
geweld en kwaad durft tegen gaan,
een koele bries die zuivert.

In stilte werkt de Geest van God,
stuwt voort met zachte krachten,
een wijze moeder die ons hoedt,
een bron van goede machten.
Zij geeft ons moed om door te gaan,
doet mensen weer elkaar verstaan,
omgeeft ons als een mantel.

De Geest van God is als een vuur,
als vlammen felbewogen,
verterend wat aan onrecht leeft,
een gloed vol mededogen.
Een vonk van hoop in onze nacht,
een wenkend licht dat op ons wacht,
een warmte in hart en ogen.
           

T. Marijke Koijck-de Bruijne  M. Gon Voorhoeve

 

Inbreng van de gemeenschap

Voorbereiding tafelgebed        

Zoals mensen samenkomen met de buurt, de school, de wijkvrijwilligers, leden van Ademtocht, zo komen wij elke zondag hier bij elkaar om te bidden, steun te vinden, vertrouwen en desem te zijn voor elkaar.

Laten wij de kaarsjes voor onze geliefde overledenen aansteken, opdat we niet zouden vergeten wat zij voor ons hebben betekend. Denken we ook aan al die mensen die zich  inzetten voor anderen waar ook ter wereld en voor zij die hier niet aanwezig kunnen zijn door ziekte, werk, vrijwilligerswerk. Voor hen steken we het solidariteitskaarsje aan.

Laten we nu aan tafel gaan om Hem te gedenken die het ons heeft voor gedaan, het breken en delen van brood en wijn.

 

Lied van schaarste en overvloed

Waar staat een gedekte tafel?
Waar is brood dat ons verzadigt?
Zonder eten ga ik dood.
Wie, wie  geeft me van zijn brood?
Of heb ik genoeg voor velen
maar geen mensen om mee te delen,
geen die naast mij zit of staat
en mijn brood mij breken laat.

Ben ik boordevol van woorden,
niemand vind ik , die mij horen,
niemand die mij kan verstaan,
geen waar ik naartoe kan gaan.
Ben ik leeg, ik hoor ze zwijgen,
hoor geen woorden dan mijn eigen,
hoor geen mens die mij iets zegt,
ander die zich tot mij richt.

Mens is dorst en mens is honger,
mens is leven van verlangen,
wachtend tot iemand hem vindt
die zich geeft die zich verbindt.
Heb ik alles overdadig,
ben , dan nog, ik onverzadigd
tot ik er van delen mag
met een die op iemand wacht.

T. Bernard Huijbers     M. Genéve 1551

 

Onze Vader

Vredewens

Waar mensen proberen al doende te leren wat verdraagzaamheid is, wat openstaan voor de ander betekent ,kan begrip en waardering de voedingsbodem worden voor vrede. Wensen we elkaar die houding toe zodat het kleine mosterdzaadje kan groeien en zijn takken en wortels verspreiden.                                                                                                  Ingrid

Communie

Slottekst

Wek in mij de stilte

Om naar jouw verhaal te luisteren.

Stel mij vragen

Die tot overweging stemmen.

Geef mij redenen om het antwoord

In jou zelf te laten kiemen.

Vraag mij om vertrouwen.

Dat onkreukbaar is.

Gun mij een overtuiging

Waarmee ik ruggensteun kan bieden.

Verleen mij het voorrecht

Om wat zwaar is mee te dragen.

En wanneer je eenzaam bent

Neem dan de kleine gave

Van mijn vriendschap

En mijn woord.

Geborgenheid ligt soms

In stille dingen.            

 (Kris Gelaude)                                                                                           

 

Slotlied: Ik wandel door de seizoenen

Ik wandel door Gods seizoenen,
het leven een nieuw begin,
een zegening niet te noemen.
Ik wandel, ik leef en ik zing.

Om alles wat wordt geboren,
het lied en het mensenkind
en niemand weet van te voren:
hoe ver waait het zaak op de wind?
Om alles wat wordt geschonken,
het leven de nacht, het licht.
Het water welt uit de bron en
ik open mijn handen en drink.

Wij wand’len door de seizoenen,
vervulling een leven lang,
een zegening niet te noemen.
Wij zingen en zeggen dank.

(T Filip van de Wouwer  M.Vic Nees)

 

 

Foto’s: Jo Van Hoorde, Guido Vanhercke

Blijf verbonden met de gemeenschap van Dominicus Gent:
via de nieuwsbrieven: https://www.dominicusgent.be/nieuwsbrief/
via Facebook ( https://www.facebook.com/Dominicus-Gent-324436994242688/)
Abonneer u nu op ons Youtube-kanaal ( https://www.youtube.com/channel/UCBCXMCRb0cNw8Dd3tMc9elQ)

Indien u meent dat voor een bepaald object het auteursrecht van de auteur of zijn/haar erfgenamen, of het recht op afbeelding geschonden werd, neem dan contact op met ons zodat de situatie kan worden rechtgezet.