De Buurt (2): Blaisantnest

Dominicus Gent

Viering van zondag 27 juni 2021

De buurt (2): het Blaisantnest…

Welkom beste mensen,
hier en op afstand verzameld tot gemeenschap.

Welkom ook aan alle mensen die we meedragen in ons hart.

Dit wordt de tweede viering in een reeks van drie
waarin we de buurt centraal stellen.
Vandaag houden we halt bij onze dichtste buur:
het grote opvoedingsproject naast de Blaisantkerk
nl. de school het Blaisantnest.

Laten we eerst de paaskaars aansteken
en zo Hem verwelkomen die zowel voor het nest als voor Dominicus gids,
steun en toeverlaat wil zijn,
Jezus van Nazareth.

Vervul dit huis met hart en geest
met aandacht voor de kleinen.
Dat al wie hier naar binnen gaat
hen noemen zal de zijnen.

Wees hier opnieuw verbeeldingskracht,
geef taal en toon aan dromen.
Geef stem aan wat verborgen bleef,
laat hier jouw rijk maar komen.

Wees kracht en troost voor jong en oud,
dat niemand hoeft te vrezen
als hij zich inzet voor jouw rijk,
want dood heet daar ‘verrezen’.

Jan van Opbergen M. “Ons is geboren”

Marcus 10,13-16

De mensen brachten kinderen bij Hem met de bedoeling dat Hij ze zou aanraken. Maar bars wezen de leerlingen ze af. Toen Jezus dat zag, zei Hij verontwaardigd: “Laat die kinderen toch bij Mij komen en houdt ze niet tegen. Want aan hen die zijn zoals zij behoort het Koninkrijk Gods. Voorwaar, Ik zeg u: wie het Koninkrijk Gods niet aanneemt als een kind, zal er zeker niet binnengaan.” Daarop omarmde Hij ze en zegende hen.

Straks zal Katrien, juf van de school het Blaisantnest, ons iets vertellen over haar werkplek – over de kinderen in de school – over het wel en wee van een buurtschool – én over haar engagement. Een verhaal met kinderen in de hoofdrol. De keuze voor het evangelieverhaal dat u net hoorde, is dus geen verrassing. Integendeel … Bovendien klinken deze verzen ons zeer bekend in de oren: tijdens doopsels, communies, kindervieringen is dit verhaal een vaste waarde (vaak al te voorspelbaar). Kinderen in het middelpunt van de belangstelling – Jezus die hen alle aandacht schenkt. Vier verzen – kort en krachtig – en duidelijk. ‘Aan de kinderen behoort het Koninkrijk Gods’ en ‘wie het koninkrijk Gods niet aanneemt als een kind, zal er niet binnengaan’. Duidelijk … toch ? Of biedt deze korte passage meer stof tot nadenken dan je na een eerste lezing vermoedt ?

Het Marcusevangelie is een terugblik op de betekenis van Jezus’ leven en sterven, minstens 40 jaar na datum. De perikoop over de kinderen bij Jezus staat in het tweede deel van dit evangelie. Jezus is op weg naar Jeruzalem. Er staat een spannende tijd aan te komen. De geschiedenis van Jezus is een spiegel voor Marcus’ tijd vol politieke en maatschappelijke spanningen. Jezus ontmoet heel veel mensen en geeft onderricht. Hij spreekt mensen toe, geneest, legt handen op, luistert, beantwoordt lastige kwesties, … Voor de leerlingen is het een zware, verwarrende periode. Ze begrijpen niet helemaal wat er te gebeuren staat, krijgen ook voor zichzelf belangrijke vragen te overwegen. Ze horen van Jezus’ nabije lijden en sterven. Boodschap die ze niet begrijpen, eerder ontkennen. Het wordt een beetje veel … En dan zijn er nog mensen die het in hun hoofd halen om kinderen bij Jezus te brengen. Stel je voor. Jezus is al uren, misschien wel dagen aan de gang. Hij heeft rust nodig, hij moet en zal even afgeschermd worden. De leerlingen zijn beslist onvriendelijk en willen de kinderen niet toelaten. Maar dat is buiten de waard gerekend. Jezus is verontwaardigd, boos, furieus. Ik vermoed dat de leerlingen helemaal de kluts kwijt geraken door deze reactie. Want kinderen … die moeten toch niet teveel aandacht krijgen. “Laat die kinderen toch bij Mij komen en houdt ze niet tegen. Want aan hen die zijn zoals zij behoort het Koninkrijk Gods.” zegt Jezus. Zijn zoals zij, zoals kinderen. Niet ‘kinderlijk’ of ‘kinds’ worden (God verhoede het). Maar wat dan wel ?

Vorige week kwam ik in de kleuterklas van onze jongste kleinzoon. Het was alweer enkele kleinkinderen geleden dat ik de sfeer in zo’n klasje mocht proeven. In de korte tijdsspanne dat ik er was zag ik een groepje geconcentreerd tekenen op werkblaadjes; aan een andere tafel werden ballonnen versierd; een meisje stond op wacht bij de deur; en mijn kleinzoon ging – hartverscheurend wenend – van mijn armen over in de armen van de juf. Ze omarmde hem en hij legde – snikkend – zijn hoofd op haar schouder. Met een redelijk gerust oma-hart ben ik stilletjes vertrokken.

Kinderen, nu en 2000 jaar geleden … De context is wel degelijk een wereld van verschil. Maar nu of toen: kinderen zijn ontvankelijk voor de mensen en dingen die op hun weg komen. Een kind, meestal toch, staat open voor alles wat zich aandient, kijkt verwonderd om zich heen, ontdekt spelenderwijs de wereld. Ik denk dat juf Katrien dit straks kan bevestigen.

Moeten we dan als volwassene met ons allen opnieuw naar de kleuterklas? Warm onthaald worden door de juf en terug aan de knutseltafel … Kleuterklasjes en lieve juffen: ze waren er nog niet in Jezus’ tijd. Ik denk, ik geloof dat Jezus’ woorden, zoals we ze lezen bij Marcus, vooral een oproep zijn. Een oproep om ontvankelijk in het leven te staan, onbevooroordeeld en kwetsbaar. Aangeraakt – omarmd worden door liefde die groter is dan ons hart. En dat de kinderen in het verhaal staan voor de minsten en de kleinsten in deze wereld, dat spreekt voor zich (?).

Blaisantnest – de buren van de Blaisantkerk. Met de Dominicusgemeenschap waren we al enkele keren te gast in de school: voor ons familiefeest, een breed beraad, de preekcursus. We werden er telkens hartelijk en zeer correct onthaald. Een mooie én praktische locatie. Het gebouw en de inrichting kennen we al een beetje. Directeur Frank kennen we ook, al lang (OWW). Maar de kinderen, de juffen, de werking, waar de school voor staat … dat mogen we straks beluisteren. Katrien neemt ons mee in haar verhaal. Verhaal waar we met open hart graag willen naar luisteren.

Over de verhalen van God met de mensen kennen we een lied:

Verborgen in oude verhalen,
verteld zolang mensen bestaan,
zijn woorden van hemel en aarde
die over Gods wonderen gaan.
W’ontdekken ze als we ervaren
ontvangend in ‘t leven te staan.

Verhalen die jong zijn gebleven
want ook ons bestaan wordt verwoord
in tijdloze, steeds nieuwe beelden
sinds eeuwen door mensen gehoord.
Z’omsluiten ons warm als een deken,
ze nemen ons op en gaan voort.

Wij leven zelf nieuwe verhalen
waarin ons de Geest tegenkomt,
als groots en geweldige ervaren,
als ruimte en rust in een storm.
Wij zeggen weer voort wat wij zagen,
verhaal waar geen einde aan komt.

Marijke Koijck-de Bruijne M. Eileen Silcocks

Gesprek met juf Katrien van de 1^ste kleuterklas in het Blaisantnest

Het was een indrukwekkend getuigenis, van het grote hart en het grote verstand dat hier aan kinderen wordt gegeven.

Blaisantnest is een school in een multiculturele buurt. In de school van juf Katrien zitten kinderen van minstens 15 verschillende nationaliteiten. Het is een instapklasje d.w.z. dat kindjes vaak voor het eerst weg zijn van thuis, van hun mama en nooit eerder naar een crèche of kinderopvang gingen. In de wijk is veel kansarmoede, gezinnen hebben weinig contacten buitenhuis, families verhuizen vaak.

De school zet hard in op contacten tussen school – kinderen – ouders. Katrien noemt dat de driehoek waar de school op steunt. Leerkrachten doen elk jaar een huisbezoek, en zien daar al veel.

Zorg voor elkaar, respect voor mensen en dingen en gemeenschap zijn belangrijke waarden in het schoolproject. Zelfs in haar eerste kleuterklasje leren de kindjes luisteren naar de verschillen tussen hen, in religie, gebruiken… Wat een humaan fundament wordt hier gelegd, zei iemand nadien in de inbreng.

Juf Katrien is een bevlogen, enthousiaste en creatieve leerkracht. Haar werk in de school met veel kansarme kinderen beschouwt ze als een roeping. Dat straalde ze ook uit in het verhaal dat ze vertelde in deze viering.

Bedankt Katrien !

Kom in mijn klein bestaan, ga niet mijn deur voorbij.

Breng licht en warmte aan, maak mij van doodsangst vrij.

Ontdooi mijn binnenkant, mijn ingevroren geest.

En schep een nieuw verband zodat mijn ziel geneest.

Kom in mijn kleine droom, verbreed mijn horizon.

Dat ik niet langer schroom te zien naar mensen om.

Genees mijn angst voor pijn, mijn vrees voor zelfverlies,

zodat ik mens kan zijn en voor de minsten kies.

Kom in mijn klein geloof, vernieuw mijn fantasie.

Dat ik uw toekomst loof, steeds nieuwe kansen zie.

Zodat ik verder leef voor vrede mettertijd

en mij uit handen geef om Uw gerechtigheid.

Jan van Opbergen

Tafeldienst

Voor kleine en kwetsbare mensen, de minsten en de armsten, voor kinderen … en voor ons allen heeft Jezus brood gebroken, zijn leven gegeven. Hij zag de kleinste mens. Hij omarmde en zegende elke mens die ontvankelijk naar hem toe kwam.

Hier rond de tafel van breken en delen, gedenken we de mensen die ons voorgingen – onze lieve doden. En allen die medemensen tot zegen zijn: bij onze buren in het Blaisantnest – overal op deze wereld waar mensen gehoord en gekend zijn.

Gij die weet wat in mensen omgaat
aan hoop en twijfel, drift, plezier, onzekerheid.
Gij die ons denken peilt
en ieder woord naar waarheid schat
en wat onzegbaar onmiddellijk verstaat.

Gij toetst ons hart
en gij zijt groter dan ons hart.
Op elk van ons houdt Gij uw oog gericht.
En niemand, of hij heeft een naam bij U.
En niemand valt of hij valt in uw handen
en niemand leeft of hij leeft naar U toe.

Maar nooit heeft iemand U gezien.
In dit heelal zijt Gij onhoorbaar.
En diep in de aarde klinkt uw stem niet.
En ook uit de hoogte niet.
En niemand die de dood is ingegaan
keerde ooit terug om ons van U te groeten.

Aan U zijn wij gehecht. Naar U genoemd.
Gij alleen weet wat dat betekent. Wij niet.
Wij gaan de wereld door met dichte ogen.

Maar soms herinneren wij ons een naam,
een oud verhaal dat ons is doorverteld,
over een mens die vol was van uw kracht,
Jezus van Nazareth, een zoon van Abraham.
In hem zou uw genade zijn verschenen,
uw mildheid en uw trouw. In hem zou voorgoed
aan het licht gekomen zijn hoe Gij bestaat:
weerloos en zelveloos, dienaar van mensen.

Hij was zoals wij zouden willen zijn:
een mens van God, een vriend, een herder,
die niet te eigen bate heeft geleefd
en niet vergeefs, onvruchtbaar is gestorven.

Die in de laatste nacht dat hij nog leefde
het brood gebroken heeft en uitgedeeld
en heeft gezegd: Neemt, eet, dit is mijn lichaam –
zo zult gij doen tot mijn gedachtenis.
Toen nam hij ook de beker en zei:
Dit is het nieuw verbond, dit is mijn bloed,
dat wordt vergoten tot vergeving van uw zonden.
Als je uit deze beker drinkt, denk dan aan mij.

Tot zijn gedachtenis nemen wij daarom
dit brood en breken het voor elkaar,
om goed te weten wat ons te wachten staat
als wij leven hem achterna.

Als Gij hem hebt gered van de dood, God,
als hij, dood en begraven, toch leeft bij U,
red dan ook ons en houd ons in leven,
haal ook ons door de dood heen, nu.
En maak ons nieuw, want waarom hij wel,
en waarom wij niet –wij zijn toch ook mensen.

Huub Oosterhuis, Bernard Huijbers

Vredeswens

Begint vrede niet met mensen die luisteren naar het verhaal van elk kind, van elke medemens ?

Mensen die daarin een nieuwe kans zien tot uitbouw van het Koninkrijk Gods ?

Wensen we vandaag dat we voor elkaar die vredebrengers mogen zijn .

Zegening

Bevelen wij elkaar in de hoede van de Eeuwige;

Zegene ons de grote NAAM: