Dominicus Gent

Viering van zondag 26 september 2021

Vredesweek

 

“Wat doe jij in vredesnaam?” is de slogan van de vredesweek. Samen met jou en jou en met iedereen wil PAX CHRISTI zich inzetten voor vrijheid, waarheid en recht opdat alle mensen in vrede kunnen samenleven. De geschiedenis wordt echter geschreven door de overwinnaars. Het is een gevecht om stemmen van de slachtoffers te laten doordringen in iedere samenleving. PAX CHRISTI zet zich reeds lang in om dit op een eerlijke, rechtvaardige en ook mooie manier te doen.

Ook wij willen jullie vandaag de kans geven om even rustig stil te staan bij enkele vredesthema’s.

We kozen voor de woorddienst een meditatieve vorm. Dit wil zeggen: we lezen een aantal teksten, we zingen liederen en we laten elk van jullie de ruimte om zelf daarover te bezinnen..

  

1

Bij het voorbereiden van deze viering met Mieke voor de start van de vredesweek kwam bij mij de vraag op : ‘Kan er vrede zijn als jezelf geen innerlijke rust kent en mogelijks oorlogstaal gaat spreken tegen elkaar, acties onderneemt waarbij je jezelf en anderen schade kan berokkenen.

* Barbara Driesen schrijft in haar artikel het volgende over ‘innerlijke vrede’:

Rust en harmonie zijn mijn trouwe begeleider.
De vrede die ik in mi voel leidt me naar de bron.
Grote Kracht, alomtegenwoordig, geef mij de
Liefde voor mijn medemensen zodat e wereld
Een veilige en vredige plek voor ons allemaal wordt.

Ze schrijft verder: Innerlijke vrede is herkenbaar aan een staat van tevredenheid. Het is een innerlijke houding waarin je de buitenwereld niet negeert of ontloopt maar ook niet opheft of overwaardeert. Je hebt weet van wat er in de wereld te doen is, je onttrekt je er niet aan, maar je leeft in die wereld zonder de behoeft om er actief verandering in te brengen. Het is een staat waarin je mededogen ontwikkelt met alle wezens die hun eigen weg gaan, struikelen en weer opstaan.

Innerlijke vrede in woorden vatten is bijna onmogelijk: het is ervaren van Stilte in je Zelf. Stilte om je heen…achter de woorden en toch zo verstaanbaar.

Innerlijke vrede is geestelijke rijkdom, ontevredenheid ontstaat door armoede van geest.

 

* Vorige week werd ik getroffen door enkele artikels in De Standaard:

Een vader schrijft een open brief waarbij hij vertelt over de moeilijke periode tijdens de lockdown voor Covid. Maar moet met grote pijn vaststellen dat de gevolgen van deze maatregelen ook zijn zestienjarige zoon hadden getroffen. Hij toonde op een bepaal ogenblik zijn armen waarin hij gekerfd had met een mes. Hij toonde de innerlijke pijn door het concreet te maken met zelfverminking, de jongen komt niet ongeschonden uit deze peridode. De eenzaamheid, het rechtstreeks contact, huidhonger waren ondraaglijk geworden. Die jongen had geen innerlijke rust en leefde voortdurend in conflict met zichzelf en de anderen in stilte. Geen woorden waren voorhanden om het verdriet van deze vaststelling te omschrijven. Gelukkig is er adequaat gereageerd en hulp gezocht ondanks de volle agenda’s van hulpverleners. Maar hij is voorlopig gered en in een warme omgeving probeert hij te verstaan wat hem zover dreef om bijna een irreversibele daad te stellen.

 

Gebed van Augustinus vertaald door Huub Oosterhuis.  

Veel te laat heb ik jou lief gekregen

Schoonheid wat ben je oud wat ben je nieuw

Veel te laat heb ik hou lief gekregen

Schoonheid wat ben je oud wat ben je nieuw.

Veel te laat heb ik jou lief gekregen.

Binnen in mij was je, ik was buiten en ik zocht jou als een ziende blinde

Buiten mij, en uitgestort als water

Liep ik van jou weg en liep verloren

Tussen zoveel schoonheid die niet jij is.

Toen heb jij geroepen en geschreeuwd,

Door mijn doofheid ben jij heen gebroken.

Oogverblindend ben jij opgedaagd

Om mijn blindheid op de vlucht te jagen.

Geuren deed jij en ik haalde adem,

Nog snak ik naar adem en naar jou

Proeven deed ik jou en sindsdien dorst ik,

Honger ik naar jou.

Mij, lichtgeraakte, heb jij doen ontbranden

En nu brand ik lichterlaaie naar jou, om vrede.

 

* In een Duits benzinestation wordt een jobstudent vermoord door een dertiger omdat de jongen de klant niet wou bedienen, hij weigerde het verplichte mondmasker aan te doen.

Een normale vraag werd onmiddellijk aangevoeld als een bedreiging op zijn persoonlijke vrijheid en hij wilde een voorbeeld stellen. Oplossing: je gaat naar huis en komt terug met een geweer, een kogel door het hoofd van de jongen. Heeft die man erna vrede in zijn hart, met zichzelf?

 

* Sigma

Ik ben op zoek naar een weg

Die mijn ziel vrijmaakt

En mijn hart zuivert

Zodat ik vrede vind.

Leed en smart kunnen niet eeuwig duren

Mijn liefde zal vervulling vinden

Ik bid om een weg die mij helpt

Te zijn wat ik zijn kan.

 

De wind is jouw stem

De regendruppels jouw tranen

Jouw brandend hart

En jouw geest zijn mijn redding.                

 

(Songtekst van ‘Secret Garden’)

 

* Dinsdag een positiever geluid. Interviews met mensen die in de Corona tot besef kwamen dat ze al een hele tijd in onrust, onvrede met zichzelf leefden. Een gevoel van geleefd te worden, ontevreden te zijn met wat je doet, geen tijd voor de kinderen, ongezond voedsel klaarmaken of afhalen. Er was een soort oorlog bezig in hun hoofd en hart. En toen kwam de lockdown. Iedereen werd op zichzelf teruggeplooid. De tijd die langzamer en mooier leek, het plezier van familie-zijn te beleven, de kinderen beter leren kennen en samen met hen leuke dingen doen. De rush naar en van het werk in het drukke verkeer was voor hen een verademing. En ze begonnen na te denken dat het leven meer inhoud dan voor enkele bankbriefjes heel wat dingen op te geven. Ze namen een drastische beslissing en zochten een nieuwe job, werkten deeltijds, stelden prioriteiten en het gevolg was dat er rust in hun hoofd terugkwam en vrede in hun hart en vertrouwen kregen in hun beslissing om het roer om te gooien. Ze stelden zich terug open voor de anderen en werden misschien een engel voor de ander.

 

* Onverwacht en niet meteen herkenbaar (Kris Gelaude)

Ik wens dat het je overkomt

In het stille verloop

Van dagelijkse dingen.

Ik wens dat hij

Vrede in je huis vindt.

Ik wens dat zijn aanwezigheid

Je hele wereld

Met innigheid kan doordringen.

Ik wens dat zijn aanraking

Je angst mag uitwissen.

Ik wens dat zijn woord

Je wijst op het onzegbare.

Ik wens dat zijn schaduw

Ja aandachtig maakt

Voor de toevallige voorbijganger.

Ik wens vooral dat hij voor jou

Nooit ongewenst komt.

En god weet,

Zal op een dag

Iemand in jou

Een engel zien.

 

* Lezen we nu samen in De Bijbel door het zingen van de psalm 146   

 

* Ik lees uit het magazine Wereldwijd een gebed van een dolende Aziaat in de Filipijnen

 

Met de last op de schouders

wiegen van ladder op balk

en dromen van land

eindeloze dagen.

Wij zijn stof

dat neervalt over de vlakten,

wij zijn de kracht

waarop de grondbezitter teert,

onze kreten gaan verloren

in regen en wind.

Zonder voedsel, zonder water

onze kinderen liggen uitgeput

tot ze niet meer kunnen huilen.

Wij dromen van land,

onze noodsignalen stijgen op,

maar we worden niet gehoord.

God, luistert Gij naar onze kreten?

Jezus, hoort gij het gebed van uw vlees?

Mensen, hoort gij onze stem

vanuit de afgrond van de dood?

Wij doen een beroep op de mensheid

om nu aanwezig te zijn.

Wij bidden om land.

Wij bidden

dat ons hoop wordt gegeven.

 

* Luisteren we nu naar een groet uit het bevrijdingsfront in Mozambique, jammer genoeg nog brandend actueel.

Broeder uit het Westen

Met de last op de schouders

wiegen van ladder op balk

en dromen van land

eindeloze dagen.

Wij zijn stof

dat neervalt over de vlakten,

wij zijn de kracht

waarop de grondbezitter teert,

onze kreten gaan verloren

in regen en wind.

Zonder voedsel, zonder water

onze kinderen liggen uitgeput

tot ze niet meer kunnen huilen.

Wij dromen van land,

onze noodsignalen stijgen op,

maar we worden niet gehoord.

God ,luistert Gij naar onze kreten?

Jezus , hoort gij het gebed van uw vlees?

Mensen , hoort gij onze stem

vanuit de afgrond van de dood?

Wij doen een beroep op de mensheid

om nu aanwezig te zijn.

Wij bidden om land.

Wij bidden

dat ons hoop wordt gegeven.

 

* Ik wil eindigen met een hoopgevende boodschap uit boekje ‘Een Jihad van Liefde’ van Mohamed El Bachiri.  Hij is de man van Loubna Lafquiri , zijn grote liefde en moeder van zijn kinderen , die op 22 maart 2016 bij de aanslagen in Brussel om het leven is gekomen .

De essentie is niet het verhaal van Loubna en Mohamed. Dat is maar een liefdesgeschiedenis zoals er zovelen zijn. Het gaat vooral om Loubna die onder ongelooflijke, ondenkbare omstandigheden verdwijnt, en om wat ze achterlaat. De vruchten van de liefde – haar kinderen – onze eeuwige liefde en een krachtige boodschap .

Loubna is mijn Helena van Troje. Ze veroorzaakt geen oorlog maar verspreidt liefde, tot na haar dood. Ze is een eeuwige prinses die blijft leven in deze boodschap van vrede en liefde. Het is niet iedereen gegeven te sterven en je dood een betekenis te geven.

In de beproeving die ik moet doorstaan voel ik me meer ‘jihadist’ dan de grootste strijder. Ik ben een jihadist van de liefde. Vraag me niet om te haten nog liever zou ik sterven!

 

Naast politieke actie hebben wij als christen een heel sterk teken van protest:
de volgehouden gewoonte om iedere week eucharistie te vieren.

Een contrast-symbool waarin wij onze woede
omwille van onrecht en onmenselijkheid transformeren tot de vrede van samen delen:
in elk geval hier al, dit uur, samen eten en drinken
en zo de gedachtenis aan Jezus en zijn weg levendig houden.
De man die mens en samenleving confronteert met zichzelf,
de waarheid over ons bestaan aan het licht brengt.

Rond deze tafel voeden we onze honger naar vrede en onze dorst naar liefde;

We doen dat in solidariteit met onze geliefde doden
die het  tijdens hun leven ook probeerden,
en met allen overal ter wereld die Jezus’ weg volgen .

Gaan we nu aan tafel, en zingen daarbij het tafelgebed: ‘Als wij weer het brood gaan breken’  

 

 

 Vredeswens door een jongen van acht jaar.

Lieve God,
Net als Jij, droom ik
van een wereld waar er VREDE is
voor iedereen!
Maar als ik de tv aanzet,
dan merk ik
dat er nog hard moet gewerkt worden.
En niet alleen ver weg,
ook dicht bij mij:
in mijn gemeente, in mijn straat.
Zelfs thuis
kan het vaak beter.
Geef mij lieve God, elke dag,
de moed om door te gaan …
en te blijven werken
aan een wereld zonder ruzie,
jaloezie en pijn …
Zo wordt Jouw en mijn droom
ooit werkelijkheid.