Dominicus Gent

Viering van Hemelvaart

30 mei 2019

 

Goede morgen beste mensen. Hemelvaartsdag is een dag die velen beschouwen als een feestelijke tussendag. Wij willen daar graag op inspelen .Daarom hartelijk welkom aan jullie allen die ervoor kiezen om dit feest van bevrijding  en geloofsvernieuwing met ons in dit uur te vieren.

Ook bij een afscheid en na een afscheid verstilt onze Paasvreugde niet .De Paaskaars wordt op Hemelvaart helemaal niet gedoofd , integendeel  ze brengt  het licht en de feestvreugde van De Verrezene  onder ons .

Laten we het Paaslicht aansteken.

Hemelvaart spoort ons aan om een gemeenschap te zijn met een nieuwe dynamiek een gemeenschap die God laat gebeuren ,een gemeenschap die perspectief aangereikt krijgt en ook duidelijk probeert ernaar te leven.

Laten we dit nieuw begin samen vieren laten we zingen, taal en toon geven aan dromen en stem aan wat verborgen bleef …

 

Evangelie uit Handelingen der apostelen
In mijn eerste boek, Theofilus, heb ik de daden en het onderricht van Jezus beschreven, vanaf het begin tot aan de dag waarop hij in de hemel werd opgenomen, nadat hij de apostelen die hij door de heilige Geest had uitgekozen, had gezegd wat hun opdracht was. Na zijn lijden en dood heeft hij hun herhaaldelijk bewezen dat hij leefde; gedurende veertig dagen is hij in hun midden verschenen en sprak hij met hen over het koninkrijk van God.

Toen hij eens bij hen was, droeg hij hun op: ‘Ga niet weg» uit Jeruzalem, maar blijf daar wachten tot de belofte van de Vader, waarover jullie van mij hebben gehoord, in vervulling zal gaan. Johannes doopte met water, maar binnenkort worden jullie gedoopt met de heilige Geest.’ Zij die bijeengekomen waren, vroegen hem: ‘Heer, gaat u dan binnen afzienbare tijd het koningschap over Israël herstellen?’ Hij antwoordde: ‘Het is niet jullie zaak om te weten wat de Vader in zijn macht heeft vastgesteld over de tijd en het ogenblik waarop deze gebeurtenissen zullen plaatsvinden. Maar wanneer de heilige Geest over jullie komt, zullen jullie kracht ontvangen en van mij getuigen in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde.’

Toen hij dit gezegd had, werd hij voor hun ogen omhooggeheven en opgenomen in een wolk, zodat ze hem niet meer zagen. Terwijl hij zo van hen wegging en zij nog steeds naar de hemel staarden, stonden er opeens twee mannen in witte gewaden bij hen. Ze zeiden: ‘Galileeërs, wat staan jullie naar de hemel te kijken? Jezus, die uit jullie midden in de hemel is opgenomen, zal op dezelfde wijze terugkomen» als jullie hem naar de hemel hebben zien gaan.’

Daarop keerden de apostelen» van de Olijfberg terug naar Jeruzalem.

 

1 Overweging: de stille kracht doet verder…

Het zal u niet verwonderen dat we dit gekend verhaal (weer al eens) niet als een letterlijk verslag mogen lezen, maar met de bril van toen moeten bekijken.

Lucas schrijft ergens in de jaren tussen 63 en 80 twee “boeken“: een over het leven van Jezus en een over hoe het na diens dood verder ging met zijn volgelingen. Hij zegt zelf dat hij alles goed heeft nagecheckt op waarachtigheid en de feiten op zijn manier ordelijk heeft samengebracht.

Voor ons niet zo geloofwaardig als je leest dat het eerste boek eindigt met Jezus die op een en dezelfde dag verrijst en ten hemel opgenomen wordt, terwijl in het begin van zijn tweede boek er 40 dagen tussen die twee gebeurtenissen liggen en ze Jezus regelmatig “zien”, met hem praten.

Hoe lees je dit dan wel, hoe blijft Lucas dan toch geloofwaardig?
In het tweede boek (nu gekend als “De Handelingen der apostelen”) vertelt Lucas de wedervaren van de volgelingen van Jezus na diens dood.  Hij wil zijn lezers iets duidelijk maken dat dieper gaat dan gewoon een chronologisch verslag. En daarom doet hij beroep op een paar “ingrepen” die zijn boodschap duidelijk moeten maken, hints die zijn lezers van toen maar al te goed verstonden.

Zoals altijd als er iemand wegvalt die je graag ziet, die je inspireert, je uitnodigt om iets nieuws te proberen,  blijven de leerlingen verweest achter na Jezus dood. Ze hebben tijd nodig om te bekomen, zich af te vragen hoe het nu verder moet, wat ze willen en niet willen , wat ze kunnen.

Daarom 40 dagen: de tijdspanne in de Bijbel die wijst op een periode van bezinning, van zoeken om te weten wat je te doen staat, de periode van overgang naar iets nieuws. Dat ze daarbij geregeld Jezus “ontmoeten” die hen steeds weer herinnert aan wat hij hen heeft voorgeleefd, geleerd, uitgelegd, is geen wonder: ook wij zien in gedachten onze geliefden terug en horen nog hoe zij bepaalde dingen deden of zegden. Praten in gedachten met hen.

In die periode leren ze zien dat ze er samen wel zullen geraken, dat ze de inspiratie  van Jezus niet kwijtraken, integendeel, dat ze,door samen te leven volgens wat Jezus hen leerde, kracht zullen vinden om deze boodschap verder door te geven. Achteraf gezien tot aan de uiteinden der aarde. Maar daarvoor moeten ze ook wat geduld hebben: de Geest des heren komt als een geschenk, maar je moet er wel voor openstaan.
Daarom blijven de leerlingen ook bijeen in Jeruzalem en keren ze er na de “hemelvaart” weer terug: samen rouwen, zoeken, versterkt de band, doet hen beter begrijpen wat hen te doen staat. Samen niet alleen. Samen sterk.

En dan komt het moment dat ze op eigen benen kunnen staan. Je zou kunnen zeggen: de geboorte van de beweging van Jezus.  Waar zou Jezus volgens hen anders definitief naartoe kunnen gaan dan naar zijn Vader?  Als God ten tonele verschijnt in de Bijbel dan is Hij dikwijls in een wolk gehuld. Geen wonder dus dat Jezus opgenomen wordt in een wolk.

Maar we zijn er nog niet: de leerlingen hebben nog een duwtje in de rug nodig om in actie te schieten. Twee engelen, of boodschappers brengen hen terug naar waar het te doen is: hier en nu. Niet starend naar wat voorbij is. Niet met de blik en het hoofd in de wolken.

Tijd om terug naar Jeruzalem te gaan. Tijd om zich open te stellen voor elkaar, voor de werking van Gods Geest. Niet als een magische kracht die alles omver blaast (zoals Lucas verder in het boek vertelt) maar als een stille kracht : de kracht van de liefde voor alle mensen, maar het meest nog voor de mensen die het minst worden geacht. De kracht van de Ene die zich in hen manifesteert. 

 

2 Het feest van Hemelvaart is voor mij een feest van bevrijding

Dat God kracht is, mensen in nood nabij is en werkzaam is in hun gemoed om zich te bevrijden uit wat hen te neer drukt, dit heeft het Joodse volk gaandeweg geleerd. Maar dat die bevrijdende kracht zodanig kan zijn, dat geen dood God verhindert aanwezig te zijn en te blijven, drong pas tot mij door dankzij Jezus. Lukas laat Jezus verdwijnen en beklemtoont zo dat Hij eigenlijk blijft. Hij laat een belofte en een opdracht na die bemoedigend en geruststellend is. Of nog anders gezegd bevrijdend. Die opdracht om getuigen te zijn tot de uiteinden der aarde spreekt van een enorm vertrouwen. Jullie kunnen het, het ligt echt  in jullie handen en vooral in jullie hart om het koninkrijk van God dat met Jezus zo aanstekelijk vorm kreeg verder te ontwikkelen. Er ontstaat een bevrijdende dynamiek als ze ontdekken dat HIJ/ZIJ  bij hen is en blijft als ze samen op pad gaan. Ten hemel opgenomen betekent nu ‘ Jezus is van een ander orde ‘ Hij behoort tot die wereld waar God de kern is, en waar alles spreekt van ‘Ik ben er voor u‘. Zo heeft Hij geleefd, zo is Hij nu thuisgekomen en leeft Hij verder ons .

Ook wij worden uitgenodigd om mee te gaan in die Goddelijke bevrijdingsbeweging waarin mensen telkens weer toekomst wordt aangezegd. Alle mensen, zonder onderscheid! Elk mag zijn eigen weg proberen vinden met alle tekens die hij of zij nieuw verstaat.

Zo wordt Hemelvaart ook een feest van een vernieuwde geloofsbelijdenis voor al wie hiervoor openstaat. We belijden dat we niet naar de hemel zullen blijven staren, niet alles op de lange baan zullen blijven schuiven maar ons samen geroepen weten om handen, voeten, ogen, oren en stem van Jezus te zijn om zo zijn missie verder te zetten .

Ook al worden we geconfronteerd met een wereld die soms ver afstaat van rechtvaardigheid, solidariteit, barmhartigheid en vrede. Zo’n wereld kan voor gelovigen niet definitief zijn. Ons geloof, hoop en liefde richt zich per definitie op een toekomst van vrede. Laat ons daartoe bidden:

Raak ons met de hartstocht van uw mens Jezus

tochtgenoot en voorganger in de zoektocht naar waardig leven

voor eenieder en daarom op zoek naar wat verloren dreigt te gaan:

gekwetste mensen, kwetsbaar leven,

samenleven in het bedreigde samenspel van mens en omgeving.

Maak ons tot mensen van uw belofte,

trouw aan de toekomst.

Die doorheen de rampspoed en de vele noden van onze wereld

hoop blijven koesteren en vindingrijk worden in solidaire liefde.

Breng ons telkens weer samen

om ons af te stemmen op uw stem

en ons richting te laten aanwijzen

schenk ons elkaar om uw getuigen te worden.

 

 

 

Hemelvaart  (Gabriël Smit)

Wat hebben zij gezien ? Er was
iets van u, een stem, een oogopslag,
een trillend licht in hun midden,
handen die andere wilden vinden,
een lichaam herinnering, doorzichtig
omringd binnen een landschap van
eindelijk vrede, iets van overkant,
nu nog hier, zwijgend, maar straks
overal opengebroken naar vruchtbare
dalen geluk : waar zij stonden
zagen zij het al allerwegen vervuld, over
het golvende land rondom stroomde
koren, oogsten te zwaar om te dragen,
psalmen van dank, want het zou eigen
zijn, hij had het beloofd, hij reikte
zelf de vlammende schoven aan,
de druiventrossen, de gouden raten
en het nieuwe lied.

Maar hij week,
alles scheen plotseling onzeker, hij
was er wel, maar toch ook niet,
hij scheen van het toegezegde rijk
niet te willen weten, hij beloofde wel
iets van kracht, maar wanneer ? Zij
stonden met lege handen, harten met
nauwelijks nog vermoeden van toekomst
en voor ze konden vragen om zekerheid, was
hij verdwenen, ergens omhoog, achter
een raadselachtige wolk.

Maar uit
het hulpeloos lege land rondom rezen
onverhoeds twee mannen op, gestalten
schitterwit, en klonken stemmen van
vaste belofte : hij komt terug zoals
hij is gegaan. En ook die mannen
verdwenen weer, maar nu had het
landschap een andere horizon, een
verdere verte, midden op de dag
iets van morgenlicht, en zwijgend
in geluk daalden zij samen
van de berg, naar de mensenstad.

*

foto Guido Vanhercke