In de Dominicaanse traditie vinden we een bedding terug van in kleine groep op weg gaan, van zoekend spreken, van verstand naast het hart, van midden in de wereld staan… Een bedding draagt maar legt niet vast, leidt maar bepaalt niet de loop… Uit de keuze voor de nieuwe naam spreekt niet alleen het besef van een identiteit, maar natuurlijk ook dankbaarheid voor wat de paters Dominicanen al die jaren met en voor ons hebben gedaan…

Het labyrint in de kathedraal van Chartres symboliseert de weg die ieder van ons gaat. Een weg naar binnen, een heenreis, een terugreis… Een individuele weg, maar een waar je toch nooit alleen bent… Een weg waar niemand voor- of achterop loopt… En een weg die, gebed in de traditie, altijd verder gaat, een doolhof wordt hij nooit…