Dominicus Gent
Viering van zondag 30 april 2017
Dankbaarheid
een viering naar aanleiding van 60 jaar worden…
Linda: Welkom iedereen die hier vandaag gekomen is: jij die hier regelmatig komt meevieren, jij die gekomen bent voor de 60 jaar-viering van Hilde en mij, jij die hier toevallig binnen komt.
Hilde: Linda en ik wilden jullie uitnodigen in een viering waarin we dankbaar stilstaan bij 60 jaar leven en vele jaren verbonden zijn met deze gemeenschap.
Linda: Dankbaar zijn we om deze plek die voor ons allebei zo betekenisvol is, een plek waar we mogen denken en doen wat elders weinig aan bod komt: religie, zoeken naar het Mysterie in ons leven, samen bidden en zingen
Hilde: Daarom willen we vandaag ook dit stuk van onszelf dat vaak onzichtbaar blijft in kwetsbaarheid en vertrouwen met jullie delen.
We steken het licht aan van de Paaskaars en stellen ons in het Licht van de Eeuwige.
Dit huis is een huis waar de deur openstaat
waar zoekers en zieners, genood of gekomen,
hun harten verwarmen, van toekomst gaan dromen,
waarin wat hen drijft tot herkenning mag komen,
de vonk van de Geest in hun binnenste slaat.
Linda:
Dank je wel omdat jullie er zijn: ergens vandaan en om binnen te komen in een werkelijkheid die misschien ver weggedeemsterd lijkt. Het is 60 jaar na datum niet meer gebruikelijk om nog uit te pakken met de oude woorden zoals “God, geloof en kerk”.
Toch blijven ze als stille bondgenoten in mijn leven paraat, meer dan ooit tevoren zelfs. Ik wil het kind niet met het badwater weggooien…misschien is dat de samenvatting van het hier en nu met jullie aanwezig zijn.
Ondertussen leven we in 2017 en alle geheimzinnige en onzinnige werelden lijken open gebroken en wetenschappelijk geduid en verklaard. Toch houdt het eigenzinnige kind in mij stand, tegen beter weten in. Ooit moest ik het eerste leerjaar overdoen, omdat juffrouw Nelly radeloos werd van zoveel betweterigheid, want ik vond dat één en één toch altijd een béétje meer moest zijn dan twee. Naast alle aangeleerde kennis, wetmatigheden, opgelegde paradigma’s, bevroed ik een andere wijsheid, van een hogere orde, een wijsheid die eindeloos is en stil.
Het begrip “God” vernieuwt zich steeds opnieuw en toont zich in zoveel werkelijkheden die nauwelijks te vatten zijn. Ik kreeg de verwondering voor die andere dimensie mee vanuit het boerenleven, waarmee ik me nauw verwant blijf voelen. Wat een grootsheid toont zich daar in scheppend leven… In mijn opleiding tot ECOtherapeut leerde ik later om hierin dienend te zijn naar Moeder Aarde… vanuit een dogma-doorbrekend kijken naar de werkelijkheid. Het bewust leren omgaan met die scheppingsenergie opent ruimte om het perspectieven te verbreden ….
Het is een weg die steeds de afwisseling vraagt tussen binnenkant en buitenkant. En die buitenkant toont een werkelijkheid waar ik “gelovig zijn” kan vertalen in het handelen: in de keuzes waartoe ik uitgenodigd word, weet ik me geïnspireerd door – hoe kan ik het anders heten – dan door Christusenergie en die is niet te verzoenen met de ééndimensionele wereld van materie, machtsconcentratie, bezitsstreven, destructie, eigenbelang en noem maar op …
Dat de kerk van de toekomst er één mag zijn van kring vormen, cirkels van verbondenheid waarin we de moed opbrengen om behoedzaam een taal met elkaar te spreken die tot leven strekt: waar keuzes die we maken bevraagd en ontwond mogen worden… bevrijd van angst om te kwetsen of gekwetst te worden.
Het samenkomen in deze gemeenschap geeft taal en beeld aan mijn oefenen op het vertrouwen in die Grote Naam: Ik zal er zijn.. ! En daarom ben ik dankbaar dat jullie hier vandaag met ons willen zijn…..
Muzikaal intermezzo
Hilde:
Dag lieve mensen allemaal,
Toen Linda voorstelde om samen voor te gaan in een viering op deze plaats, was ik snel enthousiast. Deze plek en deze gemeenschap van mensen zijn belangrijk voor mij, en ook voor Dirk, en we zijn dankbaar voor wat we hier elke zondagmorgen mogen ontvangen en wie we ontmoeten.
Tegelijk was er aarzeling want het betekende ook hier komen staan en getuigen van wat ik belangrijk vind.
Vandaag staan Linda en ik hier, samen met Antoinette en de ploeg mensen die er voor zorgt dat elke zondag en ook vandaag, alles aanwezig is in deze ruimte om te vieren. Deze plek betekent veel voor mij, het is een pleisterplaats. Een pleisterplaats is een halte op de reisweg, een aanlegplaats, een rustplaats, voor trekvogels een plaats waar ze eten vinden en de nacht doorbrengen. Voor mij is het een moment van het vertrouwde verlaten, het huis uit gaan op zondagmorgen, en komen luisteren, stilzitten, zingen, bidden, mij laten raken, mensen ontmoeten,…. Voeding vinden om de levensreis daarna weer aan te vatten, tegelijk hetzelfde en een beetje anders.
Vieren is het leven een extra dimensie geven door het gewone in zijn bijzonderheid te zien, in een ander kader te zetten, door een taal te spreken van dichters of profeten of denkers, door het samen zingen van betekenisvolle teksten. Vieren is glans toevoegen door het aansteken van kaarsen, het mooie van het leven te benadrukken door bloemen. Vieren is gedenken. Op deze plaats gedenken we wekelijks het leven van een mens die radicaal anders in het leven stond, met zoveel liefde dat het niet verdragen werd en niet getolereerd werd. We gedenken vooral dat dit leven niet eindigde met dood maar verdergaat en vele mensen inspireert, moed en hoop geeft.
Vieren is het menselijke gebaar van delen van eten en drinken – als heel bijzonder erkennen en telkens weer als een essentiële uitnodiging en opdracht in herinnering brengen.
Het is dan ook passend om op deze pleisterplaats dankbaarheid uit te spreken over (bijna) 60 jaar leven, en dit samen met Linda met wie ik al 42 jaar bevriend ben!
Dankbaarheid betekent niet dat alles mega super goed gaat. Dat er geen pijn, verdriet, angst, spijt, schaamte, onzekerheid is. Dankbaarheid is het bewust zijn en erkennen dat er heel veel is om blij om te zijn, heel veel dat goed is.
Ik ben dankbaar om de familie die ik heb, waar ik, in de stroom van de generaties, een stukje van uitmaak. Dankbaar voor mijn ouders en dankbaar voor kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Dankbaar voor Dirk! Dankbaar voor de familie van Dirk waar ik ook mee deel van ben. Dankbaar om de grotere familie van vrienden, leesgroepen, studiegroepen, buren, collega’s en oud-collega’s, werk, …. Dankbaar voor mijn gezondheid en mijn energie, voor mijn werk en de gesprekken die ik heb. Dankbaar voor het huis en de tuin waar we wonen, de bomen en de bloemen en alles wat daar leeft. En dankbaar voor alle leraren in mijn leven, alle ervaringen, vieringen en ceremonies, …. En dankbaar tenslotte voor al wat en wie ik nu vergeet, maar ook voor deze plek en deze gemeenschap met wie ik regelmatig op zondag samen mag vieren!
Wij gaan de weg van oude woorden,
van overlevering,
die wij van onze ouders hoorden,
in eigen luisterkring,
verhalen uit geloof geboren
om onze weg te gaan,
en tekens die ons veel beloven,
als wij ze nieuw verstaan.
Lezing: Matteüs 15,29-39 in de versie van Karel Eykman
De vrienden van Jezus waren overal naartoe geweest. Ze hadden overal verteld wat Jezus deed en wat hij wilde. Toen ze terugkwamen wilden ze Jezus vertellen wat ze hadden meegemaakt. Maar er kwamen allemaal mensen met ze mee, die Jezus wilden horen. Het werden er wel meer dan duizend.
Toen is Jezus maar met al die mensen gaan praten. Hij zei: ‘Als er een nieuwe koning komt, zal die er vooral moeten zijn voor wie arm zijn. Als mensen het dan goed zullen hebben, dan zullen dat de mensen zijn die nu honger hebben. Als er mensen dan plezier zullen hebben, dan moeten dat de mensen zijn die nu nog droevig zijn.’
Zo praatte Jezus. En de mensen gingen weer hopen dat het beter met ze zou gaan. Ze hadden weer plezier met elkaar omdat ze merkten dat ze bij zo bij elkaar hoorden.
‘En nu moeten ze langzamerhand eens naar huis’, zei Johannes. ‘Ze kunnen hier toch niet zomaar in de open lucht blijven slapen. We zitten hier zover van alle dorpen, ze moeten toch iets eten? Wat zullen ze wel zeggen als we niet voor ze kunnen zorgen.’
‘Wat hebben we eigenlijk bij ons’, zei Jezus.
‘Wel’, zei Matteüs, ‘dat is vlug geteld: vijf broden en twee vissen.’
Toen zei Jezus tegen iedereen: ‘Mensen, luister eens. We zitten nu zo bij elkaar. We hebben niet eens gemerkt dat het al avond ging worden. En we hebben voor jullie maar weinig eten bij ons. Maar ik zou zo graag met jullie allemaal nog langer willen blijven. We delen nu maar uit wat we bij ons hebben en dat moet genoeg zijn. Goed?’
Hij zei, zoals altijd bij het eten: ‘ God onze Vader, laat uw Koninkrijk komen, laat gebeuren wat U wil, geef ons elke dag ons brood. Amen.’
Toen gingen Jezus’ vrienden maar uitdelen wat er was.
Na afloop zei Johannes: ‘Wat is er gebeurd? Hoe kan dit? Daarnet alleen maar dat. En nu, nu is er genoeg! Er is zelfs over. Hoe kan dat?’
‘In ieder geval kunnen we nu langer bij elkaar blijven’, zei Jezus. ‘We hebben nu alle tijd.’
Het verhaal vertelt ons hoe een oorspronkelijk tekort niet alleen wordt opgelost, maar verandert in overvloed: er is zelfs over… Niet alleen genoeg voor iedereen, maar meer dan genoeg voor iedereen.
Hoe komt het dat we van deze verhalen blijven smullen?
Is het omdat we zo naief zijn te geloven dat er grote leiders bestaan die als bij toverslag het onmogelijke verwezenlijken : eten voor de menigte, voedsel, genoeg voor iedereen?
Nee toch. Er is honger,…. niet alleen naar voedsel maar naar heel veel andere zaken,….
En er zijn leiders die beloven dat het met hen helemaal anders wordt, allemaal goed komt, als je voor hen stemt, als je hen maar alle macht en middelen in handen geeft. En ze hebben nog succes ook: ze worden achterna gelopen door grote menigten die met allerlei vlaggen zwaaien om hen aan te moedigen en toe te juichen. Dat gebeurt zowel in ‘ons’ superieur Europa als in die ‘andere staten’ waarop we een beetje hooghartig al dan niet verbijsterd neerkijken…
Maar het tekort bij mensen blijft, neemt in eigen land zelfs toe, de ontgoocheling en het diepe wantrouwen in leidinggevenden evenzeer. En de hoop op verandering wordt al snel cynisme: mensen zijn nu eenmaal zo….
En laat dat nu precies de redden zijn waarom we deze verhalen blijven lezen.
Omdat ze ons verlangen voeden naar gedeeld leven, naar voedsel waarvan we kunnen samenleven.
Omdat ze ons vertellen dat dit geen belachelijk verlangen is, niet iets van kleine kinderen die niet beter weten en nog een paar goedgelovigen nee, omdat ze een authentieke hunker naar onze bestemming verwoorden.
En dat is het verlangen met velen te kunnen samenleven op een manier waarin er voor iedereen genoeg is om te leven.
De verhalen tonen ons een weg van schaarste en tekort naar overvloed. Overvloed die niet vernietigd wordt zoals met voedseloverschotten gebeurt, of die gedumpt worden in andere landen waar ze de markt van voedselvoorziening vernietigen. Nee, de overschotten worden zorgzaam verzameld.
Deze verhalen zijn geen vrome vertelselkens voor het slapengaan. Het zijn verdomd tegendraadse verhalen.
Ze vragen heel veel ongeloof. Ze zeggen ons:
Geloof het niet dat er geen alternatief is voor een maatschappelijke ordening waarin rijken rijker worden en armen armer,
Geloof het niet dat je egoïsme voeden je geluk brengt, geloof het niet, hou koppig vast aan dat diepe verlangen in je naar welzijn voor iedereen en niet voor een club bevoorrechten.
Geloof het niet dat je te klein en te onbetekenend bent om ook maar iets te veranderen, dat je het weinige dat je hebt best goed vasthoudt en dat je niets over hebt om te delen… Geloof het niet.
Laat je raken door de liefde die dat diepe verlangen naar goed leven voor iedereen, in jou heeft neergelegd.
Laat je dragen door die liefde, zij zal je vindingrijk maken om te ontdekken hoe en hoeveel jij kan delen. Verloochen en verraad dat diepe verlangen niet.
Volgende zondag worden we uitgenodigd om aan te schuiven aan de langste tafel ooit. Die wordt in Brussel opgesteld door Hart boven hard. “Aan deze tafel is plek voor iedereen, ook voor elke droom rond ons klimaat, onze democratie, onze internationale handel, vrede…. We laten ons niet uiteen spelen. We steunen elkaars bekommernissen en strijd. Omdat het hoognodig is. Breng een picknick mee die je met anderen wil delen. Want samen zijn we rijk.”
Wie heeft brood genoeg voor zo grote hongerige menigte?
Woord dat zegt wat liefde is en weer zegt:
de aarde delen, recht is liefde, brood voor velen…
Geest die weet wat liefde is, en volvoert:
de aarde delen, hoeveel liefde zal het schelen of er god of niet-god is…
Tafeldienst : Keer u om naar ons toe, keer ons toe naar elkaar
Breng me bij de plek
van de eerste ontroering,
het oudste wonder,
en laat me zien Uw Gelaat
in de rimpels van het verweerde gezicht
in het eelt op de handen van de boerin
die voor dit voedsel zorgt.
Breng me bij de plek
van de eerste ontroering,
het oudste wonder,
en laat me horen Uw Stem
in het lied dat mijn adem draagt
in de woede om wat onrecht doet
in de schreeuw van wie sterft.
Breng me bij de plek
van de eerste ontroering,
het oudste wonder,
en laat me drinken Uw Toekomst
in de droom van wie jong bleef,
in het vinden van wie arm is
de beeldkracht van wie niet gehoorzaamt.
Keervers: Keer u om naar ons toe, keer ons toe naar elkaar
Breng ons bij de plek
waar we te vinden zijn
voor de geschiedenis
van een ongewone hartstocht
het verhaal van uw mensen
en die éne: Jezus.
Uw droom tekende hij
in ’t mulle zand
een tere lijn
die barsten deed
de harde steen
het oud complot
van man en macht
met geld en god.
Zo werd hij vogelvrij
verraden en verlaten
gefolterd en verminkt
niet mooi
geen goddelijk woord
geen welbeminde zoon
hij werd vermoord.
Die deed wat delen is
-brood voor iedereen-
nam voor hij stierf
wat brood en zei
neem en eet hiervan
dit is mijn lichaam
Die deed wat feesten is
-wijn voor iedereen-
nam voor hij stierf
een beker wijn en zei
neem en drink
dit is mijn bloed.
Keervers: Keer U om naar ons toe, keer ons toe naar elkaar, boek 214
Zegen de plek
waar we te vinden zijn
voor de geschiedenis
van die hartstocht.
Zegen het brood
dat hij met ons
breekt en deelt.
Zegen de wijn
voor iedereen
de minsten eerst.
Omwille van hen
gedenk uw mens Jezus
uit groot verlangen
hunker diep, roep ik U die dit leven schiep
Onze Vader
Vredeswens : Gebed over onze keuzes
Gij God liefde zijt, zie ons hier bijeen.
Zegen ons één voor één en tesamen
opdat wij groeien tot mensen van uw liefde.
Keer ons naar elkaar in verwondering.
Oefen ons in het behoedzaam omgaan met kwetsuren.
Geef ons vertrouwen in de toekomst.
Laat ons toe vervreemding te overwinnen
en eigengereidheid los te laten
Wensen we dat we elkaar
mogen zien in een nieuw licht
op de weg naar een vredig samenleven
Slotlied: Uittochtlied
Alsof de richting ons werd ingeschapen,
gaan wij de onbegonnen harde weg.
Een harde dienst is van ons afgenomen.
Vrijheid van spreken is ons aangezegd.
Sprekend zullen wij op Hem lijken
die sprak: het worde licht, Ik zal er zijn.
Nog eeuwen en wij zullen woorden vinden,
nieuwe, zonsopgang boven de woestijn.
***
Inbreng van b(r)oer Theo:
Theo speelt met de cijfers: 60 en met de letters Z van zot en R van rituelen omdat Linda en Hilde beiden 60 zijn en beiden Zot van Rituelen.
Z, + 0 + R + 9 (de 6 op haar kop) = ZORG die hen typeert. Vandaar een overweging over Zorg.
Zorg dat je echt geboren wordt voor je sterft.
Zorg dat je weet wie je bent voor je dementeert.
Zorg voor zin in je bestaan,
voor het besef van wat zinloosheid je bijbrengt.
Zorg voor jezelf.
Zorg voor jouw zelf
en hoop dat je kan komen tot een besef van zelfloosheid.
Want jij bent het geheel.
Zorg voor het geheel.
Zorg voor het holon.
Want ieder deel is een geheel
en ieder geheel is een deel.
Weet, ieder deel weerspiegelt het zorgeloze zelfhelende geheel.
Zorg voor het geheel
en je krijgt zeker jouw rechtmatige deel.
***
Foto G.Vanhercke: dansende engel, Andlau (Elzas)