DOMINICUS GENT

VIERING van zondag 12 juli 2015

EVEN LOSKOMEN

Een goeie morgen op deze tweede zondagsviering in de vakantie.

Wij beleven deze julidagen badend in een overvloed aan licht en warmte. Ook nu komen wij samen om het licht te ontdekken dat ons voeden kan als het minder is, als het duister is. Dit licht vinden wij bij elkaar als gemeenschap. En dat is het aanvoelen van velen: dat wij ons omgeven weten niet alleen door mekaar maar ook door de Grote Aanwezige, die ons hart en ons verstand te boven gaat, die ons verbindt met alle mensen op deze wereld, en ook met al mensen die ons in deze wereld zijn voorgegaan.

Licht en warmte schijnen ons in al hun mateloosheid naar ons toe, worden genade die wij in ons hart kunnen opnemen, bewaren en doorgeven op onze lange weg naar vrede.

En willen wij dan bidden:

Gij, Eeuwige, die in ons hart woont,
Gij die ons aan wil raken:
kom ons nabij,
nu in dit uur van samenzijn,
Geef ons inzicht via de woorden wie we spreken.
Geef ons klaarheid als we hiernu zoeken hoe wij voor elkaar kunnen bestaan.
licht op weg die wij vanaf vandaag verder gaan.
Marcus 6, 7-13

Hij riep de twaalf bij zich, en begon hen twee aan twee uit te zenden, en Hij gaf hun macht over de onreine geesten.Hij gebood hun om nietsmee te nemen voor onderweg dan een stok – geen brood, geen reistas, geen geld in de beurs –wel sandalen aan te doen, maar geen twee stel kleren aan te trekken.
Hij zei tegen hen:
“Als je bij iemand onderdak krijgt, blijf daar dan tot je weer verder reist.En als je ergens niet ontvangen wordt, en ze luisteren niet naar jullie, ga daar dan weg, en stamp het zand van je voeten: een getuigenis tegen hen!”
Ze gingen op weg en riepen op tot bekering.Ze dreven veel demonen uit, zalfden veel zieken met olie en genazen hen.
In de loop van de op gang gekomen vakantieperiode, meer dan in andere perioden van het jaar, worstelen vele mensen met belangrijke keuzeproblemen.

Onze jonge mensen hebben de examenperiode achter de rug met al dan niet goede resultaten. Ze staan voor belangrijke keuzes: wie ben ik, waar liggen mijn talenten, welke passie leeft er in mij en zal mij vooruit duwen op mijn levenstocht ?
Velen hebben een mislukking achter de rug. Hopelijk wordt dit voor hen een stimulans om even goed stil te staan: wat is er gebeurd, wat kan ik hieruit leren, wat/wie zal mij opnieuw op weg zetten, wie/wat is mijn “stok” om te leunen op mijn levenstocht ?

Maar niet alleen voor jongeren is vakantie een belangrijk keuzemoment. De regelmaat van het werk valt weg, de dagelijkse drukte van het gezin vermindert, de omgeving gaat op reis, de sport- en hobbyclubs vallen twee maanden stil, de TV-programma’s draaien in vakantiemodus en zo ontstaat er een vakantietijd die niet voor alle mensen een gelukkige tijd is, eerder een eenzame tijd. Een tijd waarin velen meer op zichzelf moeten terugvallen en het moeilijk hebben. Een nieuwe weg is niet altijd helder.

Voor zij die het geluk hebben samen vakantie te nemen wordt dit “samen” dikwijls ook een keuzemoment: persoonlijke problemen, relatieproblemen, ontgoochelingen in het leven die niet uitgewerkt zijn: ze komens eens te meer naar boven in die zee van tijd. De cijfers van echtscheidingen en zelfmoordpogingen zijn hier getuige van.

Kan de tekst van Marcus die voor deze zondag in de liturgische kalender van de officiële kerk staat vermeld, een aanwijzing zijn om die keuzemomenten goed door te komen ? Kunnen wij aan deze tekst inspiratie ontlenen om beter voor ogen te zien welke weg mensen kunnen inslaan ?

De kerngedachte van deze evangelietekst luidt: “Zoals Ikzelf gezonden ben, zo moet ook gij op weg gaan. Neemt onderweg geen reiszak mee, maar gaat met lege handen.”

Jezus roept de apostelen en stuurt ze op missie. Ze moeten hun zekerheden loslaten – hun vaste woonplaats, werkplek, bezittingen, geld. Ze moeten vertrouwen in Gods voorzienigheid. Ze hebben gezag gekregen van Jezus. Hij verwacht van hen niet meer dan Hij van zichzelf eist.   Hij heeft reeds zijn familie en zijn thuis achtergelaten en werd een rondtrekkende predikant. Wat hij aan houvast heeft meegekregen, laat hij los: geen huis meer, geen vastgelegd plan meer. Hij gaat weg en gaat het leven tegemoet zoals het geleefd wordt van dorp tot dorp, van gemeenschap tot gemeenschap. Hij ging ook om met Farizeeërs, Schriftgeleerden en belastingontvangers, mensen die grote invloed hadden in de samenleving van toen. Maar hij zocht ook op en zeer uitdrukkelijk zij die niemand waren voor de samenleving: de uitgestotenen, de armen, de vrouwen, de zieken. Hij bestrijdt het kwaad en nodigt mensen uit om alles wat gevangen houdt in de enge levensomgeving van familie, thuis en bezit los te maken, verzinnebeeld in de verwoording: alleen een stok, enkel sandalen en geen tweede stel kleren.  Om radicaal de aandacht te richten op nieuwe mensen, nieuwe ideeën en deze op te nemen. De werkelijkheid tegemoettreden en loskomen van het eigen ik, om tot een innige relatie met God te komen. Hij is de armen en de uitgestotenen nabij. Hij wil dat we allen vrij zijn om ons leven tenvolle te leven.

Jezus roept de apostelen en stuurt ze op missie. Ze moeten hun zekerheden loslaten – hun vaste woonplaats, werkplek, bezittingen, geld. Ze moeten vertrouwen in Gods voorzienigheid. Ze hebben gezag gekregen van Jezus. Hij verwacht van hen niet meer dan Hij van zichzelf eist. Hij heeft reeds zijn familie en zijn thuis achtergelaten en werd een rondtrekkende predikant. Wat hij aan houvast heeft meegekregen, laat hij los: geen huis meer, geen vastgelegd plan meer. Hij gaat weg en gaat het leven tegemoet zoals het geleefd wordt van dorp tot dorp, van gemeenschap tot gemeenschap. Hij ging ook om met Farizeeërs, Schriftgeleerden en belastingontvangers, mensen die grote invloed hadden in de samenleving van toen. Maar hij zocht ook op, en zeer uitdrukkelijk, zij die niemand waren voor de samenleving: de uitgestotenen, de armen, de vrouwen, de zieken. Hij bestrijdt het kwaad en nodigt mensen uit om alles wat gevangen houdt in de enge levensomgeving van familie, thuis en bezit los te maken, verzinnebeeld in de verwoording: alleen een stok, enkel sandalen en geen tweede stel kleren. Om radicaal de aandacht te richten op nieuwe mensen, nieuwe ideeën en deze op te nemen. De werkelijkheid tegemoettreden en loskomen van het eigen ik, om tot een innige relatie met God te komen. Hij is de armen en de uitgestotenen nabij. Hij wil dat we allen vrij zijn om ons leven tenvolle te leven.

Zo’n keuze maken, op tocht gaan, geconfronteerd worden met de demonen in onszelf en rondom ons: over zo’n belangrijke toch in mijn persoonlijk leven wil ik even getuigen.

Ik heb het geluk gehad op te groeien in een gezin dat openstond voor de wereld.   Priesterstudenten van alle uithoeken van de wereld werden door mijn ouders in de kerstperiode gastvrij ontvangen.   Zo logeerde in 1978-1979 Father Peter uit Papoea Nieuw Guinea geregeld een weekend in ons gezin. Op het einde van zijn studies in België sprak hij de vurige wens uit dat iemand van ons gezin zou komen genieten van zijn gastvrije familie, dorp en land. Zo hoopte hij uit dankbaarheid iets te kunnen teruggeven.
Ik was de gelukkige die zes maanden onbetaald verlof kon nemen om op tocht te gaan, niet enkel als ambassadrice van ons gezin, maar ook als dertigjarige verpleegkunde op zoek naar antwoorden op mijn keuzevragen. Ik vertrok op reis om mezelf te leren kennen, om zich te krijgen op mijn eigen fantasiëen. Zou de keuze om lekenzuster te worden in de Derde Wereld voor mij een goede keuze zijn ? Het werd een onvergetelijke ervaring, weg uit de warmte van ons gezin, uit de regelmaat van mijn werk, weg uit het vanzelfsprekende waarin ik ook een gemis en een leemte voelde.

In de pracht van de exotische natuur mogen delen in het levan van die primitieve stammen, voor wie het er dagelijks enkel om gaat om samen te overleven, doet je nadenken. Ik ondervond aan den lijve het vertrouwen dat het wezenlijke van het leven te vinden is in het allergewoonste.   In de manier waarop je luistert naar elkaar, in de warmte die je overhebt voor elkaar, in het genieten van de natuur, in de maaltijd die met zorg is klaargemaakt, in de waardering die je schenkt en uitdrukt om zoveel dagelijkse zorg. Ik had tijd zat om na te denken en te ondervinden dat ik geen wereldvreemde dromer was. Ik besefte maar al te goed wat er wereldwijd aan het gebeuren was. Ik stelde vast dat ik een product ben van de Westerse cultuur en van mijn familie en vrienden en dat ik zonder hen niet verder zou kunnen op mijn levenstocht. De Grote wereld werd voor mij nog ondoorzichtiger. Er is overal manipulatie en oneerlijkheid. Het kwade is “des menses”. Ik zie dit niet alleen rondom mij, ik hoef maar in mijn eigen hart te kijken. Weg zijn in een andere cultuur liet me zien hoe het leven in mijn eigen cultuur in elkaar zit en deed nadenken over én de krachten én de demonen in mezelf.

Het echte wonder is dat er ook nog steeds goedheid is en rechtschapenheid. Mensen die gewoon vanzelfsprekend eerlijk zijn, die niet meedoen met gesjoemel. Het hoeft niet eens heldhaftig te zijn, gewoon menselijk fatsoen. Mensen die elkaar vertrouwen, mensen die elkaar genegen zijn, die iets over hebben voor elkaar, die het opnieuw riskeren met elkaar, mensen die niet weglopen als er iets moet gebeuren.

Zouden het niet dergelijke ervaringen zijn geweest die mensen in Jezus’ tijd deden geloven dat er iets nieuws aan het gebeuren was ? Rijk van God noemden ze dat.

Om terug te komen op de mensen die nu nieuwe keuzes moeten maken: eventjes loskomen van de eigen situatie, eventjes opgaan in de mensenwereld, eventjes loslaten wat gevangen houdt, eventjes met de gedachten bij andere mensen zijn, andere situaties, eventjes eerder aandacht voor wat de grote mensenwereld aanbiedt: het kan uiteindelijk scherper en klaarder doen zien wat je te doen staat.  Eventjes van jezelf weg om terug te keren naar jezelf met een hernieuwd inzicht, een hernieuwd aanvoelen.

Uitnodiging tot de tafeldienst

Stilstaan, essentie laten doordringen,
zien hoe wij voor elkaar bestaan in de dagelijkse momenten van bij elkaar zijn,
zien wat ons gevangen houdt, wat ons vast doet lopen.

Met aandacht ontvangen al wat het leven in zijn gratuïteit voor ons heeft toebereid,
en dat delen, zoals Jezus het ons heeft voorgedaan in het teken van gebroken brood en gedeelde wijn.

En laat ons dan onze gedachten gaan naar diegene die hier omwille van vakantie, omwille van werk, omwille van toewijding aan mensen, omwille van ziekte, vandaag niet in ons midden zijn. Aan de talloze mensen die hun verzet tegen vele ongerechtigheid in hun bestaan vormgeven.

En laten wij ook verbonden voelen met onze lieve doden.