Bij het feestnummer ter gelegenheid van 25 jaar Wereldwijd schreef de hoofdredacteur Gie Goris (nu hoofdredacteur MO) het volgende:

“De last van de schitterende toekomst wordt vandaag gedragen door de zwakste schouders. En wij, wij hebben de neiging om steeds de aandacht te vestigen op die last en op dat leed. Daardoor vergeten we te vaak dat ook mensen in krottenwijken, ontslagen arbeidsters, ploegenarbeiders en boeren zonder land, allemaal leven. En dat ze dus, behalve onderdrukt, ook wel eens vreselijk melancholisch of verliefd kunnen zijn. De werkelijkheid heeft lagen die dieper gaan dan wat cijfers kunnen vatten.(...)  Hoe leven zij in deze barre tijden van structurele aanpassingsprogramma’s en bijna onbetwist liberaal geloof?’

In 1994 waren deze vraag en de overwegingen van Gie Goris oriënterend voor de vieringen die een aantal KUC-vrouwen voorbereidden. Vieringen waarin ook uitsluitend vrouwen voorgingen, rond volgende thema’s:   SCHOONHEID, WOEDE, HUMOR, VERBEELDINGSKRACHT.

Vrouwenvieringen!???

De pauselijke brief die de discussie over vrouw en priesterschap afsloot, lokte in juni 1994 een golf van protest uit in Vlaanderen. Voor velen onder ons leek deze deining een achterhoedegevecht. Maar toch sloten we ons aan bij de beweging die op gang was gekomen. We schreven toen een brief naar de gemeentes van Lokeren, Sint-Niklaas en Jebron-Aalst, met een kopie voor de Gentse bisschop.

We meenden echter dat we het niet bij verbaal weerwerk konden laten en dat deze gemeenschap in dit verband verder tekenen moest stellen.
Trouw aan de groei van deze gemeenschap en gericht op de toekomst opteerde de stuurgroep van deze vieringen voor een reeks vrouwenvieringen. Deze formule pretendeert geenszins het enige of sublieme model voor de toekomst te zijn.

In onze bovenvermelde brief stelden we immers: ‘We ervaren het samen voorgaan van niet gewijde en gewijde mannen en vrouwen als een grote rijkdom. Elk van ons brengt op zijn of haar eigen en onvervangbare wijze het goede nieuws van Jezus Christus en elk van ons stelt op de eigen en onvervangbare wijze Christus ‘present in de gemeenschap.’

Daarom kan deze ‘apartheid’ uiteraard geen doel zijn, enkel een stuk weg, een etappe, een leerschool, een noodzakelijk zij-spoor waarop we u uitnodigen mee te gaan.

Deze vieringen betekenen evenmin dat de vrouwen die vandaag en de komende zondagen voorgaan, de wijding van het priesterschap voor zich opeisen. Wél zien wij het als een consequent opnemen van onze verantwoordelijkheid bij de vertolking van het evangelie en het uitdrukken van onze zorg voor deze gelovige gemeenschap.
U begrijpt ongetwijfeld dat de vraag naar ‘het recht’ op priesterwijding van vrouwen vanuit de jarenlange praxis van deze gemeenschap hier niet meer ter zake is. We willen er dan ook niet bij stilstaan: er zijn belangrijker zaken om mannen- en vrouwenenergie aan te besteden.”