Voorstelling van zijn nieuwe tafel, in de viering van Palmzondag 2011, door Thierry Gavel

” Eén van de mooie momenten van elke viering is het zingen van het Onze Vader. Vooral ‘en leid ons niet in bekoring‘ zing ik steeds met de volste overtuiging.

Die klanken zijn nog niet volledig uitgestorven, of komt tijdens het aperitief, jawel een dame op mij af en zegt zo op z’n vrouwkes : ‘ik heb horen zeggen (voel je het komen?) dat jij amateur meubelmaker bent.’

Knal, schot in de roos, misschien wel mijn favoriete gespreksonderwerp. Ik laat me bekoren en dan nog wel door een vrouw (nu weet ik het ondertussen, die vrouw was Annemie).

Of ik niet eens een tafel zou kunnen maken voor Dominicus.

Euh, ik maak nooit iets voor derden, géén tijd.

En ook nog een tafel, voor Dominicus ?? Een tafel een tafel??   Denken denken : een monumentaal gedoe of zoiets als een keukentafel, daar pas ik voor.

De weken nadien, ik ga vaak joggen en dat is uitstekend om hierover na te denken.

Want geef toe : een tafel voor Dominicus ontwerpen, dat is pas een uitdaging.
–  een tafel moet mooi zijn,
–  je moet er ook écht kunnen aan tafelen en liefst met zoveel mogelijk,
–  maar VOORAL : de tafel moet symbolisch weergeven waar Dominicus voor staat

Het is dàt dat de basis wordt van het ontwerp. Voor mij tracht de Dominicusgemeenschap hier het volgende te bereiken :

–  de tafel is de plek bij uitstek waar mensen worden uitgenodigd om te praten, om elkaar beter te   leren kennen, om geschillen bij te leggen, om te delen, te lachen

–  en om hier naar Jezus’ voorbeeld telkens even bij de grote waarden van het mensdom stil te staan : op het einde van het laatste avondmaal zei hij : kom regelmatig samen aan tafel en denk dan aan Mij ! denk aan wat ik jullie allemaal verteld heb…  Groots en tevens zo eenvoudig : samen delen.

–  Iedereen is hier ook welkom

–   Deze gemeenschap zet aan tot verdieping, reflectie maar ook daden

Die gedachten vertalen in een tafel is hetgeen mij zo boeide in het ontwerpen en uitvoeren van een tafel. En al joggend komen snel dan toch een paar ideeën:

Ik zal allemaal verschillende houtsoorten gebruiken, houtsoorten uit ALLE continenten om de verscheidenheid en universaliteit van de mensen aan te tonen.

Bleek, donker, rood, geel, krom of recht : ALLE soorten mogen het tafelblad ondersteunen.
Géén vernis erop, wel olie, zeep en boenwas, of zelfs onbewerkt ruw.

Ieder naar eigen vermogen. Sommige planken zijn té kort, anderen te lang, elk mét zijn gebreken. Sommige hebben vroeger een andere functie gehad, andere hebben heel lang gewacht om ooit gebruikt te worden , om tot ontplooiing te komen. Hout met scherpe kanten en sommigen nadrukkelijk zachte kanten. Als je straks dichterbij zou komen kijken, dan zal je merken dat ze ALLEMAAL minstens één ronde (zachte) kant hebben. Sommigen tonen dit makkelijk, andere steken dat liever een beetje weg.

Allen zijn onlosmakelijk sterk met elkaar verbonden.

Het blad is aan één zijde gebogen, dit om aan te tonen dat de tafel oneindig groot is.

Ik vind ook belangrijk dat men aan deze tafel ook werkelijk kan tafelen, maar dat tijdens de diensten een andere hoogte wenselijk is.
Daarvoor bedacht ik de volgende oplossing : de onderste 15 cm kunnen eenvoudig weggehaald en teruggeplaatst worden.

En om de verbinding van de mensen met moeder-aarde te benadrukken gebruik ik het zeer grillige, en oersterke hout van vooral druivelaar, alsook een beetje olijboomhout.

Op 20 maart jongstleden zei Bernard dat het precies 10 jaar geleden dat Guus Snijkers overleed. Zelf heb ik Guus niet zo goed gekend, maar om één of andere reden ben ik toch in het bezit gekomen van zijn stevige bergwandelstok. Dié stok, die MOEST er nog bij, weliswaar op zijn kop (praktisch kon niet meer anders) maar ik weet zeker dat Guus er toch heel blij mee is !

Nu is de tafel af en is ze van jullie. Vrij om er zelf bij te filosoferen.”

(Gemaakt voor alle Dominicusvrienden en voor al onze geliefden die er vandaag niet meer kunnen bij zijn…)

*

(foto’s Ria Cabus; klik op foto’s om te vergroten)